W sobotę 2 lipca w Parku Rodziny w San Ramón de la Nueva Orán na północy Argentyny prefekt Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych kard. Marcello Semeraro ogłosi błogosławionymi dwóch kapłanów: Piotra Ortiza de Zárate i Jana Antoniego Solinasa.
Obaj pracowali kilka lat na tej ziemi i tam ponieśli śmierć męczeńską z rąk tubylców 27 października 1683 r. Wraz z nimi zginęło jeszcze 18 świeckich, co do których nie ma jednak wystarczającej dokumentacji, toteż beatyfikacja ich nie obejmie. W uroczystości weźmie udział m.in. nuncjusz apostolski w Argentynie Polak abp Mirosław Adamczyk.
Oto krótkie życiorysy nowych błogosławionych:
Piotr (Pedro) Ortiz de Zárate urodził się 29 czerwca 1626 w San Salvador de Jujuy (Północno-Zachodnia Argentyna) w rodzinie imigrantów baskijskich. 15 listopada 1644, gdy miał 18 lat, ożenił się z Petronilą Ibarra Argañarás y Murguía, z którą miał dwóch synów. W tym czasie pełnił różne stanowiska publiczne, był m.in. burmistrzem swego miasteczka. Gdy po 10 latach owdowiał, poczuł w sobie powołanie kapłańskie, swe nieletnie dzieci powierzył opiece teściowej, a sam rozpoczął przygotowania do podjęcia posługi duszpasterskiej.
W połowie 1657 przyjął święcenia kapłańskie i pod koniec tegoż roku został proboszczem w Omaguaca, skąd w 2 lata później objął parafię w San Salvador de Jujuy i urząd ten pełnił ponad 24 lata. Wkrótce podlegał mu również rozległy obszar, rozciągający się na ponad sto mil. Wyróżniał się wielką gorliwością w modlitwie, zwracał wielką uwagę na liturgię i muzykę sakralną oraz na udzielanie sakramentów. Nie zaniedbywał przy tym przy tym spraw doczesnych swych wiernych, przemierzał duże odległości swej rozległej parafii, troszcząc się o ubogich i chorych, w tym także ludności tubylczej. Wspierał własnymi środkami budowę kościołów i kaplic na swym terenie.
Pod koniec 1682 udał się w drogę do sąsiedniej prowincji Chaco z dwoma innymi kapłanami i ponad 70 świeckimi. Po długiej i niebezpiecznej wędrówce dotarli do Omaguaca, gdzie 20 kwietnia 1683 spotkał misjonarzy – jezuitów, m.in. o. Solinasa. Po kilku miesiącach w San Ramón de la Nueva Orán w dolinie Zenta 27 października 1683 doszło do tragedii.
Obaj księża odprawili w nowo zbudowanej kaplicy Najświętszej Maryi Panny poranną Mszę św., w której uczestniczyło też 18 świeckich, w tym kilkoro nawróconych Indian. Niebawem świątynię otoczyło ok. 150 członków plemion Toba i Mocoví, którzy początkowo udawali przyjazne uczucia, wkrótce jednak zaatakowali zebranych. Z niesłychanym okrucieństwem zabijali ich dzidami i siekierami, znęcając się przy tym nad swymi ofiarami a po zabiciu rozrywali ich ciała. Doczesne szczątki zabitych znaleźli nazajutrz świadkowie zajścia, którym udało się przeżyć masakrę.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
