Był niekwestionowanym punktem odniesienia dla wszystkich, którzy szukali trwałego fundamentu wiary i moralności.
Mija rok od śmierci abp. Henryka Hosera SAC. Wieść o niej przyszła 13 sierpnia wieczorem, gdy w konkatedrze Matki Bożej Zwycięskiej na Kamionku rozpoczynały się uroczystości z okazji 101. rocznicy Cudu nad Wisłą.
O tym, że Arcybiskup jest w ciężkim stanie w szpitalu MSWiA w Warszawie, wiedzieliśmy od dawna. Był to zresztą jego kolejny pobyt w kolejnym szpitalu od kwietnia 2021 r., kiedy trafił tam z powodu ciężkiego przebiegu COVID-19. Mieliśmy jednak nadzieję, że jeszcze się jakoś wykaraska i któryś raz z rzędu – jak mawiał – „ucieknie kostusze spod kosy”. Mimo 77 lat jakoś wyszedł spod respiratora i ze śpiączki zaledwie kilka miesięcy wcześniej, jak również trzy lata wcześniej, gdy po powrocie z Rwandy zapadł na malarię, po której na nowo uczył się chodzić.
INTERLOKUTOR ENDEMICZNY
Rozmawialiśmy jeszcze telefonicznie w ostatnich dniach lipca. Była to zaledwie kilkuminutowa rozmowa, bo Arcybiskupowi brakowało tchu. Nie było sensu go męczyć. Był bardzo słaby, słychać było, jak wiele kosztuje go każde słowo. Nie stracił jednak poczucia humoru, bystrości umysłu i subtelnej życzliwości. Umówiliśmy się na dłuższe pogadanie po jego wyjściu ze szpitala. Ale ja przynajmniej wciąż miałem nadzieję, że będzie to wcześniej niż w niebie. Opisywałem to w ubiegłym roku w artykule CZŁOWIEK OPATRZNOŚCIOWY.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu drukowanym
Idziemy nr 32 (875), 07 sierpnia 2022 r.
całość artykułu zostanie opublikowana na stronie po 11 sierpnia 2022
Co? Gdzie? Kiedy?
