Bóg jest największy

Jeszcze jako student Henryk Hoser zaczął prowadzić zajęcia dla młodszych kolegów. – Był to też sposób zarabiania, ale zarezerwowany dla najzdolniejszych – wspominał prof. Radzikowski. – Był bardzo lubiany przez studentów. – Prowadził zajęcia praktyczne z anatomii. Człowiek ogromnej kultury, pełen ciepła, wymagający, chciał nas nauczyć przedmiotu – wspominał dr Wiesław Niesłuchowski.

Po ukończonych w 1966 r. studiach przez dwa lata pracował jeszcze w Zakładzie Anatomii Prawidłowej, a w 1969 r. na oddziale internistycznym w szpitalu rejonowym w Ziębicach. Nie skorzystał z oferty pracy w Instytucie Hematologii, gdy proponowano mu staż w Maroku. Profesor Bogdan Sylwanowicz, który był człowiekiem głęboko wierzącym, wiązał z Henrykiem Hoserem duże nadzieje, ale jego decyzję o kapłaństwie skomentował: „Trudno, wyższa władza zwyciężyła”.

Lekarz dusz

Wiadomością o swojej decyzji pojechał podzielić się ze swoim dawnym szkolnym katechetą ks. Aleksandrem Kamińskim, aż pod Starachowice. Ten kapłan, pełen poczucia humoru, jak mówił potem abp Hoser, wpłynął nie tylko na kształtujące się powołanie, ale i na styl jego kapłaństwa.

Po nowicjacie w Ząbkowicach Śląskich studiował w seminarium duchownym w Ołtarzewie. Ksiądz Czesław Parzyszek SAC pełnił w tym czasie funkcję prefekta w seminarium. – Bardzo inteligentny, dało się zauważyć jego duchową dojrzałość, prawość, dobrą organizację. Został szefem Rady Alumnów. Chętnie pomagał, w czym było trzeba, np. kiedy wyjeżdżali z Polski pierwsi misjonarze i trzeba było ładować do transportu skrzynie – opowiadał „Idziemy” ks. Parzyszek.

Do seminarium młody lekarz przyszedł z przekonaniem o powołaniu misyjnym. Dlatego założył w Ołtarzewie Koło Misyjne (istniejące do dzisiaj), stawiające sobie za cel codzienną modlitwę za misje i misjonarzy. W 1974 r. diakon Hoser przyjął święcenia kapłańskie z rąk bp. Władysława Miziołka. Zaraz potem wyjechał do Paryża na kurs języka francuskiego do Alliance Française i kurs medycyny tropikalnej w centrum Pitié-Salpêtrière i w szpitalu Claude Barnard.

Rok później był już w Rwandzie, gdzie pallotyni pracowali na misjach od czterech lat. Zaraz zauważył, że afrykańskie rodziny potrzebują natychmiastowej pomocy. – Jego największe dzieło „Rodzina małym Kościołem” realizowane jest we wszystkich dziewięciu diecezjach Rwandy – mówił „Idziemy” ks. Stanisław Urbaniak, pallotyn pracujący w Kongu. – Przez lata abp Hoser był moim przełożonym. Był orędownikiem Bożego Miłosierdzia. W parafi i powstało sanktuarium z Centrum Pojednania pod wezwaniem Jezusa Miłosiernego. Powstała całodobowa kaplica Adoracji Najświętszego Sakramentu. Dokonuje się tam wiele uzdrowień. Rozwój misji w Afryce – w Rwandzie i Kongu – dokonał się właśnie za czasów ks. Hosera. Do dzisiaj jest tam bardzo mile wspominany – mówił nam ks. Urbaniak.

W 1990 r. Rwandę odwiedził Jan Paweł II. Działało tam już osiem zgromadzeń zakonnych. Papież zapytał podczas spotkania z nimi w nuncjaturze: „A który to jest Hoser?”. Tak rozpoczął się osobisty kontakt misjonarza z Ojcem Świętym. Na misjach ks. Hoser służył też jako lekarz. Uczył rodziny naturalnych metod rozpoznawania płodności. W Kigali założył Centrum Zdrowia Gikondo i ośrodek monitoringu AIDS.

W 1994 r. sytuacja w Rwandzie stała się skrajnie niebezpieczna. Wybuchła wojna między plemionami Hutu i Tutsi. Rwandę musiał opuścić nuncjusz apostolski, trzech biskupów zamordowano, jeden wyjechał do
Konga, skąd już nie mógł wrócić. Zniszczono kościelną drukarnię. Ksiądz Hoser jako wizytator apostolski czuwał nad diecezjami i pomagał na nowo organizować pracę duszpasterską. – Wystosował list do władz, napominając, że tak nie można się obchodzić z ludnością – mówił „Idziemy” ks. Parzyszek. – Po 21 latach pracy w Rwandzie i Kongo ks. Hoser musiał opuścić Afrykę.

Powrót do Europy

Przyjechawszy do Europy, został przełożonym w Paryżu. Podlegał mu znany ośrodek polonijny Centre du Dialogue w Montmorency, na obrzeżach Paryża. Do dzisiaj na półkach w wielu polskich domach jest sporo książek, które tam tłumaczono i wydawano w pięknej szacie graficznej, wśród nich także mszały i inne księgi liturgiczne.

– Centre du Dialogue było ważnym ośrodkiem polskości. Tu spotykali się nasi krajanie: Giedroyc, Miłosz, Kisielewski, Bartoszewski – mówił „Idziemy” bp Alojzy Orszulik. – Ksiądz Hoser rozwinął we Francji Centrum Jana Pawła II. Początkowo dla studentów ze Wschodu, którzy z powodu stanu wojennego znaleźli się we Francji. Potem, po zmianie ustroju w Polsce, kiedy Polacy nie musieli emigrować ze względów politycznych, zwracał uwagę na inkulturację. Uważał, że pallotyni muszą wejść z działalnością w środowisko francuskie – opowiadał nam ks. Parzyszek.

W 2004 r. ks. Hoser został przełożonym prokury misyjnej w Brukseli i duszpasterzem w strukturach UE, rok później przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych i sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. – Po raz pierwszy te dwa urzędy połączono. I po raz pierwszy funkcje przydzielono osobie spoza środowiska watykańskiego, co było marzeniem Jana Pawła II – oceniał o. Parzyszek. W marcu 2005 r. ks. Henryk Hoser został przez Jana Pawła II mianowany arcybiskupem. Sakrę biskupią przyjął w uroczystość św. Józefa, patrona Kościoła. Jego dewizą stały się słowa z Listu św. Jana: Deus est maior – „Bóg jest większy”. – Większy od naszych ograniczeń i od zła tego świata – mówi abp Hoser.