Bliźniaczki w zakonie

Jak jednak na decyzję córek zareagowali rodzice? – Milczeniem – wspomina s. Leonarda. – Nie powiedzieli ani tak, ani nie. Pamiętam jedną z decydujących rozmów z mamą. Rodzice na początku nie wiedzieli, czy nasza decyzja nie jest podyktowana młodzieńczymi jeszcze fanaberiami. Mama musiała się o tym przekonać i gdy nabrała pewności, że nasze powołanie to sprawa z samym Bogiem, powiedziała: „Jak mi Pan Bóg was dał, a teraz chce mieć was dla siebie, to ja nie mogę Mu odmówić”. Rodzice udzielili nam błogosławieństwa i znowu zostali sami. Dla nas, w zgromadzeniu, otworzył się nowy świat. I przyznaję, że w ogóle wtedy nie myślałyśmy o samotności rodziców. Dopiero potem zrozumiałyśmy, że z ich strony to była pełna ofiara dla Boga.

 

Przygody bliźniaczek

Zarówno w szkole, jak i później w zakonie, siostry były mylone. Wynikały z tego czasami zabawne sytuacje. – Oszukiwałyśmy rodziców, a zwłaszcza mamę, bo rozpoznanie nas po głosie było dla niej niemożliwe, dlatego wielokrotnie zamieniałyśmy się, gdy mama prosiła nas, żeby coś zrobić – zdradza s. Leonarda.

– Przed maturą każdy jeszcze poprawiał oceny – wspomina. – Ja z geografii, Jadzia z matematyki. Zamieniłyśmy się i pewnie nauczyciele nie domyśliliby się, gdyby koleżanki nie powiedziały o naszej zamianie. Jednak nie poniosłyśmy kary, a profesor stwierdził „Jak im się udało, to niech tak będzie!”. Przyznaję, że odetchnęłyśmy.

Natomiast w zgromadzeniu, w czasie nowicjatu, była umowa. Gdy mistrzyni nowicjatu pomyliła siostry Kuniszewskie, a zdarzało się to jej często, musiała kupić dla wszystkich nowicjuszek lody.

 

Życie w zgromadzeniu

Siostry razem były w nowicjacie i przez rok w Częstochowie. Pierwszą profesję po rocznym postulacie i dwuletnim nowicjacie złożyły w 1980 r. Nie były papużkami nierozłączkami i nigdy nie miały problemu, żeby się rozstać. Leonarda katechizowała najpierw w Białymstoku, a potem w Lublinie. Natomiast Marietta pracowała w Różanie. Wkrótce obie siostry rozpoczęły studia. Leonarda studiowała polonistykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a Marietta podjęła naukę w Instytucie Studiów nad Rodziną UKSW w Łomiankach.

– Po nowicjacie przez rok przygotowywałam dzieci do Pierwszej Komunii Świętej w Białymstoku i w Lublinie oraz uczyłam w technikum kolejowym. Zostałam również mistrzynią nowicjatu i postulatu, a następnie byłam odpowiedzialna za przedszkole zgromadzenia w Zakopanem i w Lublinie. W związku z pracą formacyjną wyjeżdżałam na Litwę i Białoruś – opowiada s. Leonarda. Dla potrzeb pracy w przedszkolu ukończyła pedagogikę wczesnoszkolną z elementami przedszkolnej i zarządzanie.

Teraz mieszka w Częstochowie i przygotowuje pracę o bł. Bolesławie Lament, założycielce Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, jako wychowawczyni. Natomiast s. Marietta jest od ponad 30 lat katechetką, głównie w diecezji płockiej. Mieszka w Mławie i uczy w Zespole Szkół Ekonomicznych nr 4.

Jak dzisiaj siostry patrzą na decyzję, którą podjęły ponad 35 lat temu? – Gdybym znowu była świeżo po maturze i miała 18 lat, dokonałabym tego samego wyboru. Obie z siostrą podjęłyśmy słuszną decyzję – odpowiada s. Leonarda. – Bardzo sobie cenię, że mam zapewniony czas na modlitwę. Nie muszę się martwić o rekolekcje, dzień skupienia czy adorację Najświętszego Sakramentu. Ludzie świeccy mają trudniej, bo muszą znaleźć wśród pracy czas na modlitwę, a to przecież nie jest takie proste. Jednak musimy pamiętać, że każdy ma swoją drogę i powołanie, które należy rozeznać w swoim sercu i sumieniu – przypomina s. Leonarda.

Ewelina Steczkowska Idziemy nr 5 (539), 31 stycznia 2016 r.