Abp Hoser: Kościół nie brał udziału w ludobójstwie

Kolejnego księdza już po wojnie zamordowali „nieznani sprawcy” za to, że ponoć w jego furgonetce były wywożone trupy, co świadczyć miało o tym, że uczestniczył w morderstwach. Tymczasem jego samochód został skonfiskowany i bez jego zgody był wykorzystywany do przewożenia zabitych.

Podsumowując można powiedzieć, że Kościół w Rwandzie nigdy nie namawiał, ani nie brał udziału w ludobójstwie. Dowody pokazują co innego. To nie księża zabijali ludzi w kościołach, ale hordy często pijanych i znarkotyzowanych morderców.


Kolejny zarzut dotyczy tego, że jakoby Kościół katolicki miał skutecznie utrudniać ekstradycję oskarżonych duchownych do Rwandy...

To nie Kościół. Kościół nie ma żadnego wpływu na ewentualną ekstradycję. Zależy ona od decyzji władz świeckich każdego z krajów, ich systemu sądowniczego, umów międzynarodowych, itd.


Oskarżenia kierowane wobec duchownych, krótko mówiąc, mają podłoże polityczne?

W dużej mierze, a stereotypy „poprawności politycznej” powiela m.in. p. Wojciech Tochman, cytowany zresztą przez "Newsweek". Tochman jest tubą obowiązujących w większości mediów, tez tendencyjnych i stronniczych. Ta poprawność polityczna zakładała najpierw negację istnienia plemion w Rwandzie. Mówiono, że plemiona w Rwandzie są wymysłem kolonistów i misjonarzy, a podziały nie wiązały się z przynależnością etniczną lecz ze stanu posiadania. Biedni chłopi określani byli jako Hutu, a bogaci jako Tutsi.

Następnie trzeba było udowodnić, że ludobójstwo było dokonywane przede wszystkim na Tutsi. Wrócono wówczas do podziału etnicznego i teraz obowiązuje doktryna, że ludobójstwo dokonywane było głównie na Tutsi. Jeśli ktoś uważa inaczej, nazywany jest negacjonistą. Wprowadzono też neologizm do języka lokalnego: nie mówi się już „ itsemba-mboko”, czy „itsemba mbaga” lecz "jenoside Tutsi" - ludobójstwo dotyczące Tutsi i tylko w takim znaczeniu to pojęcie może być używane. Pan Tochman bez żadnej refleksji ani materiału dowodowego bezkrytycznie powtarza tezę, że "Kościół katolicki w Rwandzie wspierał ludobójstwo".


"Newsweek" twierdzi jakoby Jan Paweł II linię Kościoła katolickiego w sprawie współudziału katolickich duchownych w ludobójstwie 1994 roku miał zdefiniować: „Udawać, że to nie my, a najlepiej milczeć!”...

Wszystkie te insynuacje są hańbiące i bezzasadne: Jan Paweł II był pierwszym, który podczas modlitwy "Anioł Pański" 15 maja 1994 r. publicznie nazwał te zbrodnie ludobójstwem, wskazując światu, że odpowiedzialność za te czyny nigdy nie może ulec przedawnieniu [w rzeczywistości Jan Paweł II po raz pierwszy posłużył się słowem "ludobójstwo" w odniesieniu do wydarzeń w Rwandzie już 27 kwietnia 1994 r. Jego słowa przytoczyła agencja Reuters w depeszy "Vatican Calls for Rwandan Peace Conference". Natomiast w homilii Mszy świętej, inaugurującej Synod Biskupów dla Afryki 10 kwietnia 1994 r., użył terminów "bratobójstwo" i "bratobójcze masakry" – przyp. mz/Idziemy].


"Newsweek" – niezależnie od powielania fałszywych stereotypów nt. Rwandy – kieruje także wobec Księdza Arcybiskupa liczne zarzuty odnośnie jego wypowiedzi na temat procedury "in vitro", gdzie Zespół ds. Bioetycznych kierowany przez Księdza wykazuje, iż dzieci poczęte tą metodą mogą mieć pewne wady genetyczne. Autorka pisze, że "Kościół czuje, że sprawa wymyka mu się z rąk i chce wywołać w ludziach poczucie winy".

To nieprawda. Naszym zadaniem nie jest wywoływanie w ludziach poczucia winy i proszę zauważyć, że w żadnym z wystąpień nie ma napiętnowania ludzi, którzy zostali poczęci metodą in vitro, czy też zdecydowali się, aby z niej skorzystać. Mowa jest jedynie o samej metodzie i jeżeli wskazuje się na osoby świadomie działające, to nie chodzi o tych, którzy się temu poddają, ale o tych, którzy to wykonują. Uważam, że większość rodziców ucieka się do "in vitro" w dobrej wierze.


Zespół ds. Bioetycznych KEP przeciwstawiając się zapłodnieniu pozaustrojowemu wskazuje na argumenty naukowe, a nie tylko te dostępne w świetle wiary chrześcijańskiej...

Kiedy mówimy o bioetyce, to oscylujemy między biologią a etyką. Na przykład "Komunikat Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych KEP w sprawie manipulacji informacjami naukowymi dotyczącymi procedury in vitro" z 24 czerwca b.r. został opracowany na poziomie medycznym. Inne dokumenty miały charakter etyczny, przypominając jedynie to co w mocniejszych słowach powiedział bł. Jan Paweł II w encyklice "Evangelium vitae", czy też to, co znajdujemy dokumentach Kongregacji Nauki Wiary: "Donum vitae" czy "Dignitas personae".


W "Newsweeku" przypomniano też przysięgę Hipokratesa: "Chorym nieść pomoc, przeciwdziałać cierpieniu i zapobiegać chorobom" i zarzucono, że Ksiądz Arcybiskup, będąc z zawodu lekarzem, nie dochowuje wierności temu zobowiązaniu.

Pani Pawlicka zapomniała, że w tekście tej przysięgi mowa jest także o tym, że: "Nikomu, nawet na żądanie, nie podam śmiercionośnej trucizny, ani nikomu nie będę jej doradzał, podobnie też nie dam nigdy kobiecie środka na poronienie". Z całym naciskiem podkreślam i we wszystkich moich wystąpieniach, spotykając się z lekarzami i pracownikami służby zdrowia domagam się respektu dla przysięgi Hipokratesa. Jest to zarzut świadczący o nieznajomości przez p. Pawlicką podstawowych norm etycznych obowiązujących w medycynie od czasów Hipokratesa..


Zarzucono Księdzu Arcybiskupowi, że groził posłom ekskomuniką.

Nigdy nie użyłem słowa „ekskomunika” w przypisywanym mi przypadku. Stwierdziłem jedynie, że jeżeli ktoś głosi tezy sprzeczne z nauczaniem Kościoła i podejmuje się czynów, które temu nauczaniu przeczą, to znajduje się wówczas "poza moralną wspólnotą Kościoła". Tak jest też zresztą z każdym grzechem ciężkim. Natomiast spowiedź jest Sakramentem Pojednania, czyli powrotem do wspólnoty moralnej Kościoła.