Abp Gądecki: Jezu naucz nas kochać tych, którzy nie są kochani

W kaplicy sióstr elżbietanek w Poznaniu, gdzie przebywa peregrynujący po Polsce Obraz Jasnogórski, podczas Mszy św. transmitowanej przez TVP Polonia, modlili się ubodzy, bezdomni i potrzebujący.

Metropolita poznański zauważył, że bezdomność jest szczególnie drastycznym przykładem ubóstwa.

Dziś w Europie żyje ponad 700 tys. osób pozbawionych dachu nad głową w sposób względnie trwały lub nie posiadających własnego mieszkania. Liczba ta wzrosła w ostatnim dziesięcioleciu o 70%. W Polsce znajdziemy ponad 30 tysięcy takich osób

– mówił abp Gądecki.

Wśród przyczyn ubóstwa przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski wymienił zmiany demograficzne, bezrobocie, wzrost cen mieszkań czynszowych, brak wystarczającej liczby instytucji całodobowej opieki nad ludźmi bezradnymi.

I oto właśnie dzisiaj spotykają się na Eucharystii przedstawiciele bezdomnych i potrzebujących miasta Poznania, siostry zakonne oraz woluntariusze. Spotykają się w miejscu szczególnym, bo w pobliżu jednej z czterech jadłodajni dla osób bezdomnych, ubogich, starszych i samotnych. To właśnie w takich miejscach siostry elżbietanki, ale także albertynki, urszulanki, franciszkanki Rodziny Maryi oraz woluntariusze mają okazję dojrzewać jako dzieci Boże. Właśnie tam mogą wyraźniej ujrzeć Chrystusa ubogiego

– mówił abp Gądecki.

Metropolita poznański dziękował wszystkim, którzy pomagają ubogim, zwłaszcza za zorganizowanie w ubiegłym roku Wigilii Caritas.

W oczekiwaniu na koniec pandemii Obraz Jasnogórski przebywa tutaj – u elżbietanek na ul. Łąkowej, a dzisiaj właśnie przypada dzień jego nawiedzenia przez przedstawicieli bezdomnych i potrzebujących. Wierzymy, Jasnogórska Pani, że Ty wszystko możesz. Popatrz z miłością na bezdomnych, którzy potrzebują naszej pomocy i Twego matczynego spojrzenia, niosącego błogosławieństwo Chrystusa

– podkreślił abp Gądecki.

Uczestnicy transmitowanej przez telewizję uroczystości modlili się, by Jezus nauczył ich kochać nie tylko siebie samych i naszych bliskich, ale przede wszystkim tych, którzy nie są kochani i których trudno kochać.

O Jezu Miłosierny, naucz nas kochać nie tylko siebie samych i naszych bliskich, ale naucz nas kochać przede wszystkim tych, którzy nie są kochani i których trudno kochać. Spraw, aby bolało nas cierpienie naszych bliźnich. Daj nam łaskę zrozumienia, że w każdej minucie naszego życia wiele istot ludzkich umiera z głodu i zimna, chociaż na to nie zasłużyły. Ulituj się nad wszystkimi bezdomnymi świata i wybacz, że zbyt długo – powodowani strachem – zostawiliśmy ich samym sobie. Spraw, aby dotykała nas nędza panująca na świecie

– modlił się na zakończenie homilii abp Gądecki.

Podczas Mszy św. zabrał głos przedstawiciel ubogich, dziękując papieżowi Franciszkowi i „naszemu abp. Stanisławowi Gądeckiemu” za wsparcie duchowe. Dziękował także siostrom elżbietankom, prowadzącym jadłodajnię. „Naprawdę są dla nas bardzo dobre” – podkreślił.

We Mszy św. w kaplicy sióstr elżbietanek zgodnie z obostrzeniami sanitarnymi wzięło udział kilkanaście osób, wśród nich kilku wolontariuszy. W przygotowanie liturgii zaangażowała się młodzież z Duszpasterstwa Młodzieży, Chóru i Orkiestry Jordan.

Peregrynujący po Polsce Obraz Jasnogórski od maja 2019 r. nawiedza parafie archidiecezji poznańskiej. Ze względu na pandemię koronawirusa w październiku br. po raz drugi przerwano jego pielgrzymowanie, a ikonę umieszczono w kaplicy sióstr elżbietanek w Poznaniu.

Publikujemy pełny tekst homilii:

Abp Stanisław Gądecki

A Słowo zamieszkało wśród nas. II niedziela po Narodzeniu Pańskim „A”. Nawiedzenie obrazu jasnogórskiego przez bezdomnych i woluntariuszy (Kaplica sióstr elżbietanek, Poznań, ul. Łąkowa – 3.01.2021).

Czcigodne siostry elżbietanki,
Drodzy przedstawiciele osób bezdomnych, potrzebujących i samotnych,
Szanowni uczestniczący w tej Eucharystii dzięki TVPolonia,
Umiłowani Bracia i Siostry w Chrystusie,

Liturgia dnia dzisiejszego pozwala nam raz jeszcze rozważać tajemnicę Narodzenia Pańskiego. Dzieje się tak, ponieważ niedziele bowiem następujące po wielkich uroczystościach – takich jak Boże Narodzenie albo Wielkanoc – są poświęcone dalszemu zgłębianiu przeżywanej tajemnicy, której jednorazowe przeżycie byłoby niewystarczające.

Dzisiejsze czytania liturgiczne zapraszają nas wszystkich do wspólnego rozważenia trzech spraw a mianowicie: tematu Słowa Bezcielesnego, Słowa Wcielonego, i osób bezdomnych.

1. SŁOWO BEZCIELESNE (Syr 24,1-2.8-12)

Pierwsza sprawa to Słowo Bezcielesne. Już w pierwszym wierszu Księgi Mądrości Syracha jej autor wychwala Mądrość Bożą (σοφ?α), która jest zjednoczona z Bogiem, ale jednocześnie przez Niego stworzona: „Przed wiekami, na samym początku mię stworzył” (Syr 24,9). Jako osoba utożsamia się ona ze Słowem Boga, za przyczyną którego został stworzony świat. Jak symbol utożsamia się ona z mgłą okrywającą całą ziemie, podobną do Ducha Bożego, spowijającego początkowy chaos stworzenia (Rdz 1,2). Ta Mądrość jest wieczna, mieszkając obok tronu Bożego.

Przemierzyła ona cały świat („Pomiędzy nimi wszystkimi [w każdym ludzie i narodzie] szukałam miejsca, by spocząć – [szukałam] w czyim dziedzictwie mam się zatrzymać” (Syr 24,7), aż w końcu otrzymała od Boga polecenie, aby zamieszkać w Izraelu: „W Jakubie rozbij namiot i w Izraelu obejmij dziedzictwo!” (Syr 24,8). I tak oto ostatecznie osiedliła się ona na Syjonie, w świątyni jerozolimskiej. I stamtąd – ze szkół świątyni jerozolimskiej – miała przewodzić ludowi Bożemu niczym słup ognisty, wskazując mu drogę. Ze świątyni miała promieniować na Jerozolimę, na cały naród a w końcu na cały świat (Syr 24,12).

Dla Syracha tą Mądrością było Prawo Mojżesza (Prolog 1,1-2.23-25). Nie była to więc żadna mądrość filozoficzna (sofia), zdobyta dzięki ludzkiemu dociekaniu, ale „księga przymierza Boga Najwyższego, Prawo, które dał nam Mojżesz,..” (Syr 24,23). W ten sposób Syrach – który żył w III i na początku II w. przed Chr. w Jerozolimie – starał się dowieść, że żydowskie zasady życia, oparte na Prawie Mojżesza, przewyższają swoim boskim pochodzeniem bogactwo filozofii greckiej; że prawdziwej Mądrości nie należy szukać w Atenach, ale w Jerozolimie.

Ta Mądrość Boża jest niezgłębiona: „Pierwszy nie skończył go poznawać, podobnie ani ostatni do dna go nie zgłębił, gdyż myśl jego pełniejsza jest niż morze, a rada głębsza niż Wielka Otchłań” (Syr 24,28-29). „Którzy mnie spożywają, dalej łaknąć będą, a którzy mnie piją, nadal będą pragnąć” (Syr 24,21).

Nie ma ona charakteru teoretycznego, ale charakter praktyczny, rozpoznawalny w człowieku po sposobie jego postępowania. „Kto spośród was jest mądry i rozsądny? Niech wykaże się w swoim nienagannym postępowaniu uczynkami dokonanymi z łagodnością właściwą mądrości” (Jk 3,13). Mądrość bowiem – w znaczeniu biblijnym – oznacza przede wszystkim umiejętność moralnego postępowania. Mądrym jest ten, kto postępuje w sposób dobry, zgodny z  Prawem Bożym. Kto zaś nie postępuje według Prawa Bożego, ten jest niemądry. Mądrość jest więc równoznaczna z umiejętnością dobrego postępowania, niż z posiadaniem rozległej wiedzy. Stąd można być człowiekiem wyposażonym w obszerną wiedzę, a nie być człowiekiem mądrym, jeżeli nie potrafi się postępować dobrze.