Abp Gądecki: Caritas to wspólnota

Przewodniczący Episkopatu Polski przyjął w poznańskiej katedrze pielgrzymkę Caritas Polska z okazji 1050. rocznicy Chrztu Polski.

– Z wielką radością witam w poznańskiej katedrze pielgrzymkę Caritas Polska, przybywającą dzisiaj do tego fascynującego miejsca, silnie związanego z korzeniami wiary Polaków. Do pierwszej, pochodzącej z X wieku, katedry na ziemiach polskich, w której podziemiach znajdują się relikty najstarszej chrzcielnicy, w której nasi przodkowie przeżywali swoją sakramentalną «kąpiel wieczności» – mówił do pielgrzymów abp Gądecki. 

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski podkreślił, że pielgrzymka Caritas przybywa do „Mater omnium ecclesiarum Poloniae”, Matki wszystkich kościołów w Polsce. 

Metropolita poznański zauważył, że to właśnie w chrzcie otwierają się dla chrześcijanina bramy miłosierdzia, dostęp do miłości miłosiernej, skąd czerpie energię każde autentyczne działanie Caritas. Abp Gądecki przypomniał, że konieczność odczuwania wspólnoty z potrzebującymi odgrywała w Kościele dużą rolę od samych jego początków. 

– Aby dzisiaj odpowiedzieć skutecznie na potrzeby ubogich w Polsce, nie wystarczy dążyć do promowania rozwoju ekonomicznego i gospodarczego, do usprawnienia systemu świadczeń społecznych – mówił metropolita poznański. Zdaniem przewodniczącego Episkopatu, pierwszym krokiem na polu pomocy ubogim, a zarazem przezwyciężania nierówności społecznych jest dostrzeżenie człowieka potrzebującego i aktywne wyjście w jego kierunku, tak, by społeczeństwo stawało się coraz bardziej ludzką wspólnotą. 

W pielgrzymce do katedry poznańskiej, zorganizowanej z okazji 1050. rocznicy Chrztu Polski, wzięli udział pracownicy warszawskiego biura Caritas Polska.

Publikujemy pełny tekst homilii przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. 

„Z wielką radością witam w poznańskiej katedrze pielgrzymkę Caritas Polska, przybywającą dzisiaj do tego fascynującego miejsca, silnie związanego z korzeniami wiary Polaków.. Do pierwszej – pochodzącej z X wieku – katedry na ziemiach polskich, w której podziemiach znajdują się relikty najstarszej chrzcielnicy, w której nasi przodkowie przeżywali swoją sakramentalną „kąpiel wieczności”. To decydujące o naszej przeszłości i przyszłości miejsce, ponieważ z jednej strony chrzcielna to grób, w którym człowiek umiera dla grzechu i pozostawia za sobą swoją przeszłość. Z drugiej strony, to łono, które każdego dnia „rodzi bez boleści synów królestwa nieba” (św. Efrem, Hymn o dziewictwie). W chrzcie otwierają się dla chrześcijanina bramy miłosierdzia, dostęp do miłości miłosiernej, skąd czerpie energię każde autentyczne działanie Caritas. 

W tym oto miejscu, w Mater omnium ecclesiarum Poloniae, w „Matce Wszystkich Kościołów w Polsce”, podejmujemy refleksję nad usłyszanym przed chwilą Słowem Bożym. Choć oba dzisiejsze czytania dzieli poważna – licząca ok. osiem wieków – różnica czasowa, to jednak ich główna myśl jest jedna i ta sama a brzmi ona następująco: „Starajcie się naprzód o królestwo «Boga»”. 

1. Królowanie Boga za czasów króla Joasza (2 Krl 11,1-4.9-18.20)

To staranie się nasamprzód o Królestwo Boże ukazuje najpierw historia ocalenia króla Joasza i obalenia kultu pogańskiego w Jerozolimie. Przypomina nam ona jak to – w pełnych przemocy czasach – dynastia dawidowa została odrodzona tylko dzięki działaniu odważnej kobiety, lojalnego kapłana i wiernego ludu. 

U początku tej historii stoi pogańska księżniczka Attalia, pochodząca z Samarii, która wyszła za mąż za następcę tronu w Jerozolimie (ok. 867 a.C.). Wkrótce potem urodziła mu syna. Gdy zaś ten został zabity (2 Krl 9,27), Atalia – drogą uzurpacji – przejęła rządy królewskie (842-837 a.C.), eliminując na okres sześciu lat rządy dynastii Dawidowej w Jerozolimie. Starając się uniemożliwić powrót dynastii dawidowej na tron w Jerozolimie, Attalia zabiła wszystkich synów królewskich, niszcząc „całe potomstwo królewskie”. 

Jej plan nie powiódł się jednak do końca, bo udaremniła go Joszeba, żona arcykapłana Jojady (2 Krl 22,11). Ryzykując utratę własnego życia, wykradła swego wnuka, Joasza, i ukryła go w świątyni, gdzie dorastał przez sześć lat, prawdopodobnie w mieszkaniu arcykapłana Jojady, uchodząc za jego dziecko. 

W siódmym roku panowania Atalii kapłan Jojada podjął próbę przywrócenia dynastii Dawidowej do władzy w Jerozolimie. Plan zamachu stanu przedstawił zaprzysiężonym gwardzistom a na dzień zamachu wybrał szabat, bo w tym dniu pałacu królowej pilnowała tylko jedna trzecia gwardzistów. Z uwagi na to, że w szabat do świątyni jerozolimskiej przybywały tłumy wiernych, tam właśnie przesuwano 2/3 gwardii królewskiej celem pilnowania porządku. Jojada wzmocnił straż przy samym Joaszu a potem zaprowadził go do świątyni, ukazał go zgromadzonym, i postawił na podwyższenie przeznaczonym dla króla. Tam włożył mu na głowę koronę. Tam ogłosił go królem i konsekrował. Tam „dał mu ręką znak przymierza” (księgę Prawa?, Prawo Królewskie?, pełnomocnictwo?, naramiennik, bransoletę?).

 

‹‹‹ poprzednia123następna ›››