Nowy rok szkolny rozpoczął się jak zwykle: korkami w dużych miastach oraz czarnymi scenariuszami mediów i tzw. komentatorów życia społecznego odnośnie do odchodzenia dzieci i młodzieży z Kościoła, porzucania lekcji religii, a wszystko w tle brawurowo wykreowanego skandalu wokół podręcznika do HiT (dla niewtajemniczonych chodzi o podręcznik do przedmiotu „Historia i Teraźniejszość”, który zastępuje WOS w pierwszych klasach szkół ponadpodstawowych).
Jednakże oprócz wspomnianego HiT-u to, co media najbardziej interesuje – rokrocznie, aż do znudzenia – to ilu uczniów wypisze się w tym roku z lekcji religii, bo przecież młodych w Kościele prawie nie widać, bo masowo odchodzą z tej instytucji. Można na to spojrzeć przez pryzmat takich doniesień i rzeczywiście suche fakty je potwierdzą, jednak nie oddadzą sedna sprawy.
W istocie, ostatnie badania przeprowadzone przez CBOS pod koniec sierpnia wykazały, że coraz więcej młodych ludzi porzuca praktyki religijne, już nawet 14- i 16-latkowie. Gdy pytano ich o przyczynę, najczęstszą odpowiedzią było krytyczne nastawienie do Kościoła – po prostu krytyka Kościoła jako instytucji i jego przedstawicieli. Pytam zatem: skąd 14- i 16-latkowie mają wiedzę o Kościele tak krytyczną, aby podejmować decyzję o porzucaniu praktyk religijnych? Przecież raczej nie z własnego doświadczenia, bo jest ono nikłe. Powtarzają i kopiują nastawienie wobec Kościoła swoich rodziców i najbliższych im osób. Jeśli w domu słyszą ciągłe narzekania na Kościół i księży, przy wtórze liberalnych stacji telewizyjnych i portali internetowych, to trudno wymagać, aby myśleli co innego. Chyba że spotkają kogoś, kto zaprzeczy takiemu negatywnemu wizerunkowi i pokaże piękne oblicze Kościoła oraz radość i spełnienie płynące z wiary.
I tu oczywiście jest pole do popisu dla katechetów. To nieprawda, że oni nic nie mogą zrobić, skoro nastawienie społeczne jest tak negatywne, krytyka Kościoła tak powszechna, a młodzież trudna i wymagająca. Mogą zrobić bardzo wiele, zwłaszcza swoim przykładem życia i odnoszeniem się do uczniów. Bowiem to właśnie na bazie osobistych doświadczeń z ludźmi Kościoła młodzi będą kształtować własną opinię o nim. Jeśli napotkają wspaniałych przewodników duchowych, którzy będą mieli dla nich czas, to oni zrewidują swoje poglądy o Kościele wyniesione z rozmów domowników czy z mediów.
Ukazały to dobitnie wakacyjne spotkania ewangelizacyjne, które w letnich miesiącach przyciągnęły setki tysięcy młodych ludzi. „Przystanek Jezus”, „Golgota Młodych”, „Ignacjańskie Dni Młodzieży”, „Exodus Młodych”, „Ewangelizacja Nadmorska” oraz cała seria rekolekcji oazowych i wiele innych. Co łączy te inicjatywy, że młodzi – także ci deklarujący się jako niewierzący – biorą w nich udział? Krótko, ale w punkt, odpowiedział na to w „Gościu Niedzielnym” ks. Jerzy Krawczyk, moderator Ruchu Światło–Życie w archidiecezji lubelskiej: „Najlepsze, co możemy dać młodemu człowiekowi, to nasz czas. Inwestycja w człowieka, który nas potrzebuje, jest najlepszą sprawą w życiu”.
Nagonka medialna i społeczna na Kościół może sobie trwać, ale to przykłady autentycznie wierzących chrześcijan pociągają albo odpychają, jeśli wiara nie przekłada się na konkretne czyny i zachowania. A młodzi ludzie są bardzo spostrzegawczy. Przypomnijmy sobie sami, kto „zrodził nas do wiary” poprzez własny przykład życia. Dla mnie byli to rodzice, obie babcie, wujek ksiądz i siostra katechetka. Wiem, że to komfortowa sytuacja. Ale czasem wystarczy jedna osoba, by dać komuś życie w wierze. Bo ono jest przecież najważniejsze. Czy my jesteśmy takimi rodzicami w wierze dla młodych? Taki rachunek sumienia na progu nowego roku szkolnego, a za chwilę akademickiego, każdy powinien sobie przeprowadzić.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
