Druga połowa września to gorący okres u naszych zachodnich sąsiadów zarówno na scenie politycznej, jak i kościelnej. 26 września Niemcy pójdą do urn, aby po 16 latach rządów Angeli Merkel wybrać nowego kanclerza. Tym razem kogoś innego, bo Merkel zrezygnowała z ponownego kandydowania.
Z kolei w dniach 20–23 września odbędzie się jesienne zebranie niemieckiego Episkopatu w Fuldzie, a zaraz po nim na przełomie września i października (30.09 – 2.10) będzie miała miejsce sesja plenarna Zgromadzenia Synodalnego we Frankfurcie. I to, co w obu przypadkach wydawało się być już przesądzone, w ostatnich tygodniach zmieniło kierunek o 180 stopni.
Najpierw wybory. Wydawało się rzeczą naturalną, że następcą Merkel na urzędzie kanclerza będzie kandydat CDU/CSU, na którego zarząd federalny partii wybrał Armina Lascheta, premiera Nadrenii Północnej-Westfalii. I mimo że chadecy stracili sporo poparcia u wyborców podczas pandemii, byli raczej pewni, że to ich kandydat poprowadzi rząd federalny. Problem jednak leżał od początku w tym, że dużo większą popularnością cieszył się Markus Söder, premier Bawarii i przewodniczący CSU. Obecnie, gdyby był kandydatem, miałby 38% poparcia wyborców. Ale nim nie jest. A Armin Laschet, katolik o poglądach identycznych jak Merkel, chyba najbardziej zraził do siebie wyborców swoim niestosowanym zachowaniem podczas wizyty na terenach dotkniętych powodziami. Podczas przemówienia prezydenta Niemiec w mieście zalanym przez powódź Laschet śmiał się i żartował – co też media określiły medialną katastrofą. Później Laschet przeprosił za swoje zachowanie, ale to już nic nie dało. Jego popularność drastycznie spadała, podczas gdy poparcie wyborców zaczął zdobywać Olaf Scholz (SPD – socjaldemokraci).
Obecnie, według sondaży, Laschet ma już tylko 9% poparcia, a Scholz – 30%. Przekłada się to na poparcie partii: CDU/CSU – 19%, a SPD – 25%. Fatalny błąd CDU/CSU w wyborze kandydata – kiedy już na samym początku wielu wskazywało, że powinien nim być Söder, a nie Laschet – może doprowadzić do tego, że ponownie partie wymienią się władzą. Przed Angelą Merkel kanclerzem był Gerhard Schröder z SPD (1998–2005). Wcześniej Helmut Kohl z CDU (1982–1998), a przed nim Helmut Schmidt z SPD (1974–1982). Póki co, na tydzień przed wyborami, wszystko wskazuje na to, że CDU straci władzę na rzecz SPD.
Co do areny kościelnej, to pewność promotorów tzw. Drogi Synodalnej została mocno zachwiana przez wystąpienie grupy skupionej wokół biskupa Ratyzbony, Rudolfa Voderholzera, która na początku września zaproponowała nową stronę internetową dotyczącą procesu synodalnego, na której publikowane są alternatywne teksty do tekstów roboczych zatwierdzanych przez Forum Drogi Synodalnej. Odnosząc się do tej inicjatywy, bp Voderholzer napisał: „Na tej stronie znajdziecie m.in. teksty alternatywne, komentarze i oświadczenia Watykanu (…). Opieramy się na argumentach i na «zdrowej nauce». Jak tylko mogliśmy, przedstawione tu argumenty zostały wniesione w proces Drogi Synodalnej. Jednak ze względu na panującą tam większość nie były i nie są one jak dotąd brane pod uwagę”. Jednym z pierwszych tekstów umieszczonych na nowej stronie jest 45-stronicowy dokument pt. „Władza i odpowiedzialność”. Jest on alternatywą do tekstu zatwierdzonego przez Forum pt. „Władza i podział władzy”, odnoszącego się do sposobu sprawowania władzy w Kościele.
We wstępie do „Władzy i odpowiedzialności” bp Voderholzer napisał: „Jesteśmy przekonani, że tylko Droga Synodalna, która jest podejmowana wraz z całym Kościołem i przez cały Kościół, może być solidna i osiągnąć swój cel. Cały Kościół to nie tylko Kościół światowy, ale także Kościół pierwotny i Kościół świętych, którzy już doszli do celu. Jego fundamentem jest Bóg-człowiek Jezus Chrystus, który jest prawdziwie obecny w Eucharystii i na której buduje Kościół”. Taki obrót spraw tuż przed sesją plenarną Zgromadzenia Synodalnego we Frankfurcie jest niemałym zaskoczeniem dla promotorów tego procesu, którego zakończenie planowane jest na początek 2022 r.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
