Szanujmy się

Moja mama mawia: „Szanuj się, to i inni cię uszanują”. I to jest fakt. Kiedy sami siebie nie szanujemy, to niejako dajemy podprogowy komunikat innym: nie jesteśmy warci szacunku. Bo fakt, że człowiekowi należy się szacunek – bez względu na to, co sam o sobie myśli i jakie ma o sobie zdanie – jest oczywisty. Jednak ludzkie mechanizmy działania są dość schematyczne. Odnosi się to nie tylko do nas samych jako osób, ale także do wartości, które wyznajemy. Coraz częściej bowiem zdarza się tak, że to my, wierzący, nie okazujemy należnego szacunku Bogu, Kościołowi, duchownym – a potem się dziwimy, że inni nas opluwają, wyśmiewają, parodiują, poniewierają ludźmi Kościoła. Nie szanując wyznawanej przez nas wiary, dajemy przyzwolenie innym, by nią pogardzali. Smutne to, ale prawdziwe.

Nie milkną głosy odnośnie do parodii ostatniej wieczerzy podczas ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich w Paryżu. Ale uderzmy się w piersi: ile to razy, zwłaszcza w okresie wakacyjnym, Msze Święte odprawiane są w taki sposób i w takich okolicznościach, że równie dobrze można by je nazwać parodią Eucharystii? Niedawno obiegła internet wiadomość, że hiszpański salezjanin odprawiał Mszę Świętą na basenie, a młodzież ubrana w bikini i kąpielówki służyła mu w celebrze. Później ten ksiądz wyjaśniał w komunikacie umieszczonym na stronie kurii, że nie sprawował Eucharystii, ale jedynie wyjaśniał jej poszczególne części młodym ludziom. Młodym ludziom, którzy w samych majtkach trzymali naczynia liturgiczne przy ołtarzu. Ale to nie pierwszy taki przypadek. Dwa lata temu głośno było o księdzu, który odprawiał – tym razem nie dementował tego, że odprawiał – Mszę Świętą w morzu, ubrany w kąpielówki, a nadmuchiwany materac służył mu za ołtarz. Później duchowny ten przyznał, że być może był nierozważny i już więcej tak nie postąpi.

Nie jest tak, że Mszy Świętej nie można sprawować poza kościołem. Oczywiście, że można. Ale nawet w warunkach polowych muszą być zachowane godne okoliczności i godna postawa, tak sprawującego Eucharystię, jak jej uczestników. Papież Franciszek 29 czerwca 2022 r. ogłosił list apostolski o liturgii Desiderio desideravi, w którym podkreśla, że „należy zadbać o każdy aspekt celebracji (przestrzeń, czas, gesty, słowa, przedmioty, szaty, śpiew, muzyka…) i przestrzegać każdej rubryki”. I dodaje: „Ta uwaga wystarczyłaby, aby nie ogołocić zgromadzenia z tego, co mu się należy, czyli z misterium paschalnego celebrowanego zgodnie z obrzędami, które ustanawia Kościół”.

Chyba trochę za bardzo przyzwyczailiśmy się do robienia wszystkiego szybko i byle jak. Przenosimy to w konsekwencji również na nasze życie religijne. Modlimy się szybko w łóżku, bo komu by się chciało klękać, wstępujemy do kościoła ubrani tak, jak chadzamy po parku czy na zakupy, siedzimy w kościele tak, jakbyśmy oglądali w domu telewizję. I nie chodzi o to, że my tym uwłaczamy Panu Bogu, bo On rzeczywiście patrzy na głębię naszego serca.

Jednakże zewnętrzne formy pomagają nam samym trzymać poziom przed Bogiem, przed drugimi i przed sobą samym. A naprawdę człowiek inaczej się modli, gdy klęczy czy gdy ma złożone dłonie, niż gdy ma ręce zaplecione+ na piersiach, dając przekaz: „A co mnie to wszystko obchodzi”. Liturgia – jak czytamy jeszcze w Desiderio desideravi – jest miejscem spotkania z żywym Chrystusem. Wierząc w to, zadajmy sobie pytanie: jak chcę się pokazać Jezusowi, gdy do Niego przychodzę?