Strach i przemoc

Również w XXI wieku teatr istnieje. Wciąż jeszcze wystawia się klasykę, ale coraz częściej to nowoczesne sztuki przyciągają widzów. W Niemczech obecnie sieje zamęt sztuka „Fear” (Strach) dramaturga i reżysera Falka Richtera. Od połowy października wystawiana jest na jednej z najbardziej prestiżowych scen w Europie, Berliner Schaubühne. Richter ukazuje w niej, że prawicowi radykałowie – faszyści, jak ich nazywa – wciąż żyją, jak zombie w horrorach. Na scenę wychodzą więc po kolei zombie o twarzach znanych katolickich dziennikarek i publicystek, wśród których znajduje się znana i ceniona również w Polsce Gabriele Kuby, publicystka ostrzegająca przed gender i seksualizacją.

Bo dla Richtera katolicyzm jest równoznaczny z prawicowym radykalizmem. W sztuce pada zdanie, że „należy tym zombie strzelać w środek twarzy, aby ich zabić raz na zawsze”. Zdanie to jest oczywistym podżeganiem do morderstwa. 

Pośród osób przedstawionych na maskach, które noszą zombie, znajduje się jeszcze m.in. Hedwig von Beverfoerde, która jest organizatorką marszów „Demo für alle”, demonstrujących na rzecz klasycznego modelu rodziny oraz przeciw wczesnej seksualizacji dzieci za pomocą ideologii gender. Już kilka dni po premierze sztuki bus należący do ruchu pani Beverfoerde został podpalony. Trudno nie łączyć tego aktu agresji z wystawianą sztuką. Beverfoerde przestrzega więc, że słowa nienawiści mogą bardzo szybko przerodzić się w czyny nienawiści.

Agresywne komentarze nie są niczym nowym w społeczeństwie, ale najwidoczniej doszliśmy do następnego etapu eliminowania chrześcijan z życia publicznego. Komentując ostatnie wydarzenia, Gabriele Kuby stwierdziła, że czuje się jak na początku lat siedemdziesiątych, kiedy to lewicowi radykałowie wzywali do „przemocy wobec rzeczy”. Bardzo szybko przerodziły się te apele w ataki skierowane przeciwko ludziom. I podczas gdy wtedy na linii ataku znajdowali się przedsiębiorcy i politycy, obecnie celem stali się chrześcijanie. Niestety, na razie nie słychać ze strony władz żadnych protestów wobec sztuki „Fear”. Ofiary pozostawione są same ze swoim strachem. Moim zdaniem to właśnie ich strach jest uzasadniony, a nie ten, o którym mówi sztuka. A może w ogóle tytuł sztuki powinien brzmieć „Nienawiść”, co byłoby przynajmniej zgodne z prawdą.

Richter przyznał zresztą, że początkowo tytuł sztuki miał brzmieć „Brzydkie kobiety”, gdyż wartości reprezentowane przez te kobiety jawią się w oczach dramaturga jako destruktywne i przez to niebezpieczne. Mamy tu do czynienia z niesłychanym zniekształceniem rzeczywistości. Kobiety, które opowiadają się za kulturą życia, przedstawiane są w sztuce jako zombie, czyli reprezentantki kultury śmierci. Niełatwo jest w Niemczech mówić o tym na forum publicznym. Przekonał się o tym na własnej skórze katolicki filozof i bloger Josef Bordat, który podpalenie busa Beverfoerde skrytykował na swoim blogu jako „przedcywilizacyjny akt przemocy”. Zaraz potem lewicowi ekstremiści zaczęli grozić mu śmiercią. Doprowadziło to do tego, że musiał zamknąć swój blog. Inni katoliccy publicyści, którzy wypowiadają się na ten temat, źródło przemocy widzą nie tylko w samej sztuce teatralnej.

Dziennikarz Klaus Kelle, którego żona znalazła się również pośród „zombie”, uważa, że winni temu są również internetowi podżegacze do nienawiści, którzy już od dłuższego czasu usiłują przypiąć chrześcijanom łatkę faszystów. Myślę, że w demokracji chrześcijanie, tak jak każda inna grupa, mają prawo wyrażać swoje poglądy. Ten, kto robi z chrześcijan tarczę strzelniczą dla nienawiści, nie tylko wystawia na niebezpieczeństwo ich życie, ale również dalsze istnienie demokracji.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika Die Tagespost Idziemy nr 46 (529), 15 listopada 2015 r.