Papież Franciszek i patriarcha Bartłomiej wystosowali wspólne przesłanie z okazji obchodzonego 1 września Światowego Dnia Modlitwy o Ochronę Świata Stworzonego. Przypomnieli w nim, że Pan Bóg od początku chciał, aby ludzkość współdziałała w ochronie i opiece nad środowiskiem naturalnym.
Niezamierzoną odpowiedzią na to wezwanie, czy może raczej jego pogłębieniem, mogą być słowa abp. Stanisława Gądeckiego wygłoszone na Jasnej Górze. Przekonywał tam, że od uprawy roli ważniejsza jest uprawa własnego sumienia.
Tak naprawdę wszyscy ci duchowni mówią o tym samym: przecież środowisko to my. Jeśli sumienie mamy „dobrze uprawiane”, a nie „czyste, bo nieużywane”, żeby posłużyć się aforyzmem Leca, dobry użytek będziemy robić także ze środowiska, którego jesteśmy częścią.
Nie chcę już grzmieć o ekoterrorystach, których „sumienie” koją często okrągłe sumki. Nie chcę – choć mam przemożną ochotę – grzmieć o ludziskach zaśmiecających każdy skrawek terenu, przez który się przewiną. Tydzień spędzony na szlakach górskich popycha mnie do naprawdę smutnych refleksji na ten temat. Nie będę przynudzać o smogu, którego widmo znów przed nami.
„Trzeba nam sobie nieustannie uświadamiać, że jesteśmy polem Chrystusa i mamy dbać o siebie jak o swoje pole, uprawiać własne serce, aby było piękne dla Pana” – mówił abp Gądecki. Sprawa jest elementarna: przyroda, katecheza i wychowanie domowe powinny iść ze sobą w parze. Jeśli w porę nie wyciągniemy z tego nauki, pewnego dnia – jak mówi abp Gądecki – przyjdzie Boski Żniwiarz i odcedzi plewy od ziarna. Egzaminu poprawkowego nie będzie.
Co? Gdzie? Kiedy?
