Taka Wielkanoc zdarza się raz na kilka albo nawet kilkanaście lat. W tym roku świętujemy bowiem Zmartwychwstanie tego samego dnia, co wierni Kościołów obrządków wschodnich. Zbieżność najważniejszych w chrześcijańskim kalendarzu dat, chyba częściej odnotowywana jest w kategoriach religijnej ciekawostki niż wielkiego święta. Niezależnie jednak, jaki klucz interpretacyjny zostanie zastosowany, za każdym razem podkreśla on pewną egzotykę czy wyjątkowość tego zjawiska. A przecież wspólna celebracja Wielkanocy powinna być po prostu normą. Jednego mamy w końcu Pana i Mistrza.
Na razie jednak wspólna Pascha – trafiający się z mniejszą lub większą regularnością znak łączności pomiędzy wyznawcami Chrystusa – obnaża jednocześnie naszą grzeszność. Zgodnie ze starą zasadą, że wyjątek potwierdza regułę, uwypukla przecież skandal podziałów między chrześcijanami. Podziałów, do których chyba za bardzo już się przyzwyczailiśmy. Żyjąc obok siebie, a nie razem. Nie znając swoich braci i nie pozwalając się poznać. Zostawiając dialog tylko specjalistom, zamiast samemu stanąć przy tym warsztacie z ufną modlitwą i wyciągniętymi rękami. Podział chrześcijan jest największym sukcesem złego. Jest – jak mówi Andrea Riccardi, założyciel Wspólnoty Sant’Egidio – niczym blizna na twarzy Chrystusa. I tę ranę powinniśmy starać się jak najszybciej opatrzyć.
W końcu – co wyraźnie podkreślił podczas ubiegłorocznego spotkania międzyreligijnego w Asyżu prymas anglikanów, abp Justin Welby – „jeśli nie będzie widać naszej jedności, to nie mamy nic do zaoferowania światu, który nie radzi sobie ze swoimi różnicami”. Chrześcijaństwo podzielone częściowo traci swoją moc przemieniania rzeczywistości. To jedność nadaje siłę naszemu świadectwu i modlitwie.
Celebrując prawdę, że Chrystus zwyciężył śmierć, musimy wierzyć, że odsunie też ciężkie kamienie zamykające chrześcijan w grobach odwiecznych i ciągle nowych podziałów. W czasie tej Wielkanocy prośmy szczególnie, abyśmy „byli jedno”. I niech wspólne świętowanie wejdzie nam w krew.
Co? Gdzie? Kiedy?
