Swego czasu byłam na kilku uroczystościach święceń moich kolegów, którzy przyjęli sakrament kapłaństwa. Większość z nich jest już proboszczami. U jednego z nich, bazylianina, zastępowałam nawet na święceniach prezbiteratu rodzinę, która nie dojechała z Ukrainy. Od tego czasu minęło dwadzieścia kilka lat. Do seminariów powinno teraz wstępować pokolenie dzieci moich znajomych. Niestety, nie znam ani jednego takiego przypadku.
No i mamy to, co obserwowaliśmy dwie dekady temu na Zachodzie, czyli puste seminaria, które trzeba łączyć. W tym roku w Polsce niejednego zaszokowały zapowiedzi biskupów o łączeniu seminariów duchownych: prymasowskiego z poznańskim czy łowickiego z warszawskim. Co prawda nie zostaną one zamknięte, ale alumnów jest tak niewielu, że aby móc spełnić wymóg życia wspólnotowego, dołączyć do swoich kolegów z innych diecezji. Budynki seminariów zaś mają służyć innym celom duszpasterskim.
Niemniej przykro jest patrzeć, jak obiekty, które były budowane pod kształcenie i formację przyszłych kapłanów, nie będą spełniać swojego zadania. Przykro jest też widzieć, jak z roku na rok coraz mniejsza liczba diakonów przystępuje do święceń kapłańskich.
Wszyscy zadają sobie pytanie, dlaczego tak się dzieje i jak odwrócić ten trend. Ale odpowiedź jest bardzo prosta. To pokłosie zmian społecznych, które dokonały się w ostatnich dwóch dekadach, czyli już w nowym milenium. Ci moi koledzy bowiem, którzy zostali księżmi ponad dwadzieścia lat temu, mieli jeden wspólny mianownik: pochodzili z głęboko wierzących rodzin, w których Bóg był na pierwszym miejscu. Nie dorabianie się, nie kariera, nie samorealizacja, ale Pan Bóg. A dopiero potem wszystko inne.
Ciekawie przedstawiają się wyniki tegorocznych badań zleconych przez Konferencję Katolickich Biskupów Stanów Zjednoczonych Uniwersytetowi Georgetown, które pokazały, że większość seminarzystów, którzy w tym roku przyjmą sakrament święceń, pochodzi z wierzących i praktykujących rodzin, w których odmawia się różaniec i uczestniczy w adoracji Najświętszego Sakramentu. A zatem nie z rodzin, które posyłają dzieci do pierwszej komunii świętej, po czym wypisują je z religii, aby potem upomnieć się o bierzmowanie, które przyda się w razie ślubu kościelnego. Chociaż najczęściej i tegoż już się nie bierze. Ani żadnego. Nie znam takich badań przeprowadzanych w Polsce, ale można sobie wyobrazić, że sytuacja jest podobna. Bo i problemy, w tym demograficzne, emocjonalne i społeczne są podobne.
Coraz więcej osób, zwłaszcza wychowawców i formatorów młodych ludzi, stwierdza, że bez świętych rodzin nie będzie nowych powołań. Ani do kapłaństwa, ani do życia konsekrowanego. Bo nie można oddać swojego życia Komuś, w Kogo realne istnienie i miłość po prostu się nie wierzy. I Komu się nie ufa.
W ostatnim liście do diecezjan biskup opolski Andrzej Czaja podkreślił, że aby były nowe powołania, „młodym ludziom potrzebni są świadkowie wiary i dojrzałego życia chrześcijańskiego w rodzinie”. „Dlatego w trybie pilnym musimy podjąć trud odnowy duchowej. Nasze rodziny i parafie muszą się stać środowiskami żywej wiary”, dodał. Zauważył jednak, że „nie będzie duchowej odnowy rodzin bez wywyższenia Jezusa, bez przywrócenia Mu pierwszego miejsca w życiu”.
A zatem, może przy okazji modlitwy o nowe powołania, powinniśmy modlić się o miłość i nierozerwalność rodzin, aby były prawdziwą kolebką powołań. Bo rodzina to pierwsze seminarium. Prośmy więc Pana za nasze rodziny i wspierajmy te, które potrzebują umocnienia. Abyśmy mogli w kolejnych majach i czerwcach naszego życia przeżywać piękne uroczystości święceń kapłańskich naszych kolegów, braci, kuzynów.
Co? Gdzie? Kiedy?
