Działania rządu Donalda Tuska w sferze energetyki coraz bardziej przerażają. W najlepszym wypadku można mówić o nieudolności, chaosie, lekceważeniu podstawowych wyzwań rozwojowych. Tracimy kolejne miesiące, a poprzez rezygnację z rozpędzonych inwestycji – także lata i dekady.
Dobrym przykładem jest sprawa koreańskiej elektrowni atomowej, która we współpracy z należącą do Zygmunta Solorza firmą PAK (Pątnów, Adamów, Konin) miała powstać w Wielkopolsce. Ale raczej nie powstanie, bo miesiąc temu Polska Grupa Energetyczna zapowiedziała rezygnację z tej koncepcji. A ponieważ życie nie znosi próżni, Koreańczycy długo nie czekali. Zgłosili się Czesi, i to w Dukovanach koreański koncern KHNP zbuduje reaktory. Pierwsze dwa, każdy o mocy 1000 MW, zostaną uruchomione już w 2036 r. Tak oto Polska, która miała być bramą dla koreańskich technologii do Europy, zostanie z niczym. Jeśli wypadamy z pierwszego miejsca w kolejce, to na nie już nie wrócimy. Kiedy Czesi będą świętowali otwarcie reaktorów w Dukovanach, my będziemy nadal dumali nad koncepcją rozwoju naszej energetyki, płacąc coraz wyższe rachunki za prąd i tracąc przewagi konkurencyjne.
O dwóch innych projektach atomowych, tych podstawowych, państwowych, zamówionych u Amerykanów, też cicho. Nie widać rozmachu, impetu, walki z czasem. A na węglu długo nie pojedziemy. Po ponownym wyborze szefowa Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen potwierdziła, że nie będzie zmiany kursu: Zielony Ład pozostaje, a redukcja emisji dwutlenku węgla ma wynieść 90 proc. do 2040 r. Oznacza to dalszą marginalizację gospodarki europejskiej, zwłaszcza gospodarek państw położonych na peryferiach Unii, a więc i Polski.
Wielu zwolenników koalicji sądzi, że to wciąż okres przejściowy, że lada chwila ministrowie zakończą audyty, przeglądy, oceny koncepcji poprzedników i położą na stole gotowe rozwiązania, ruszając do pracy. To jednak złudzenie. Ministrowie – a jest to rekordowo liczny rząd – jeśli coś proponują, to ma to wymiar co najwyżej sektorowy. Wróciło bowiem założenie, że sprawy mają się najlepiej wówczas, gdy władza w nic nie ingeruje, a życie toczy się samo. Nigdy nie było to prawdziwe, a obecnie już nie tyle śmieszy, ile przeraża. Mamy rząd, który nie jest zdolny do śmiałego działania, i to w czasach pełzającej III wojny światowej. A tam, gdzie władza deklaruje, że mocno szarpnie do przodu, wychodzi na jaw, że to tylko PR-owa sztuczka. Tak jest z Tarczą Wschód, która ma wzmocnić nasze szanse na odparcie rosyjskiej agresji. Ogłoszono z hukiem, ale zadeklarowano jedynie 10 mld zł. Potem się okazało, że w projekt wpisano rzeczy, które już zrobił poprzedni rząd (np. rozstawienie zapór przeciwczołgowych). Wreszcie – w przyszłym roku na Tarczę Wschód rząd planuje wydać zaledwie 500 mln zł. Przy skali projektu to pieniądze nic nie znaczące. Za chwilę się okaże, że i ta kwota nie jest dodana, ale zostanie odjęta z już zapisanych wydatków na zakupy zbrojeniowe, tak jak to zrobiono przy okazji inwestycji w obronę cywilną. Nie ma też prac nad ustawą specjalną, bez której nie da się przeprowadzić wykupu gruntów.
Jedyny obszar, w którym rząd przejawia zaangażowanie, to rozliczenia z poprzednią ekipą. Ale i tu dochodzi do wpadek. Zatrzymanie i aresztowanie posła Marcina Romanowskiego miało być początkiem nowego etapu, w którym parlamentarzyści opozycji siedzą w więzieniach. Nie wyszło, i to spektakularnie, bo poseł Romanowski miał immunitet związany z funkcją w Radzie Europy. Prokuratura uruchamia nowe śledztwa, ale jednak maszyna zemsty się zacięła. A nawet jeśli do aresztów trafią kolejni politycy, to i tak nie zastąpi to taniego prądu. W końcu przyjdzie moment, w którym społeczeństwo dostrzeże całą nędzę programową i polityczną rządu, która oszałamia nawet tych, którzy wielkich oczekiwań nie mieli.
Co? Gdzie? Kiedy?
