29 marca
piątek
Wiktoryna, Helmuta, Eustachego
Dziś Jutro Pojutrze
     
°/° °/° °/°

Putin i reszta świata

Ocena: 0
3588
Z narastającego szumu informacyjnego wokół rosyjskiej agresji na Ukrainie, w tym zwłaszcza na Krymie, warto zapamiętać słowa, które kanclerz Niemiec miała wypowiedzieć w rozmowie z prezydentem USA, gdy relacjonowała z kolei swoją uprzednią konwersację z Władimirem Putinem. Otóż według „New York Times” Angela Merkel oceniła, że nie jest pewne, czy rosyjski prezydent jest „w kontakcie z rzeczywistością”. To wrażenie, że Putin „odpłynął”, że nie panuje nad własną agresją, albo też dostrzeżenie, że złe motywy kierują rosyjską polityką zagraniczną od dawna – mogą być pozytywnym skutkiem obecnego kryzysu. Zwłaszcza dla nas, Polaków, tak często oskarżanych o „rusofobię”. Cały świat bowiem widzi, że Putin to nie jest miły „prawie demokrata”, ale człowiek, który wyciąga karabin przy byle okazji, nie oglądając się na upomnienia i apele. Jest jak chuligan, który przebrał się w garnitur i nawet radził sobie w nowej, „eleganckiej” pracy, ale gdy ktoś nadepnął mu na odcisk, rzucił się z kałaszem.

Jest więc nadzieja, że Zachód dostrzeże prawdziwą naturę rosyjskiego imperializmu, że nie popełni błędu z roku 2008, gdy przymknął oko po agresji Moskwy na Tbilisi. Już dziś można mówić o jakościowej zmianie: państwa Unii Europejskiej, a zwłaszcza Stany Zjednoczone, reagują i solidarnie, i zdecydowanie. W tym ujęciu Putin bardzo dużo ryzykuje i możliwe, że stoi u progu swojej największej klęski. Problemem Zachodu nie jest bowiem brak narzędzi, którymi można utemperować Moskwę, ale niechęć do ich stosowania. Wystarczy konsekwentna polityka amerykańska zmierzająca do obniżenia cen surowców (wygaszanie konfliktów regionalnych, zwiększanie wydobycia przez sojuszników, poszukiwanie nowych złóż), by doprowadzić budżet Rosji do zapaści. Wystarczy, by USA nie porzucały całkowicie strefy postsowieckiej na rzecz Pacyfiku, by zmusić Moskwę do defensywy. Wystarczy, by Unia wymagała od Moskwy równego traktowania starych i nowych członków wspólnoty, by uniemożliwić grę na podział Europy.

Sprawa krymska będzie miała poważne skutki również na polskim gruncie. Warto obserwować rażącą wręcz różnicę zachowań między premierem a prezydentem. O ile Donald Tusk – bliski Berlinowi – sięga po alarmistyczne tony, o tyle Bronisław Komorowski – od dawna kojarzony z patrzeniem na wschód – uspokaja i tonuje, a nie potrafi przy tym ukryć bólu z rozwoju sytuacji, z upadku Janukowycza. Aktywizm Tuska jest zresztą, moim zdaniem, podyktowany tyleż koniecznością dziejową oraz linią niemiecką, ile nadzieją na odzyskanie choć części straconego poparcia. I plan ten może się powieść, zwłaszcza przy mediach, które nie wypominają i nie wypomną uprzednich romansów z Putinem, także tych skierowanych przeciwko śp. Lechowi Kaczyńskiemu. Z drugiej strony, powrót atmosfery realizmu, potwierdzenie tez głoszonych przez opozycję od lat oraz społeczne zapotrzebowanie na silnego lidera może dać premię Jarosławowi Kaczyńskiemu. Ten ostatni od początku kryzysu trzyma się spokojnej, ale wyrazistej linii, i z pewnością presja z tej strony również zmusza rząd do działania. W obliczu tak brutalnych zachowań Putina trudno też będzie obozowi rządowemu straszyć Polaków „antyrosyjską” opozycją.

W swoistej pułapce znaleźli się nie tylko politycy Platformy, lecz także jej zaplecze medialne. Przez lata przekonywali, że Putin zasługuje przynajmniej na szansę. Od 10 kwietnia 2010 roku z jeszcze większym zapałem szukali dowodów na europejskość i ucywilizowanie rosyjskiego przywódcy. Obowiązywała teza: im Rosja mniej groźna, bardziej obliczalna, wręcz przyjazna, tym mniej prawdopodobny jest zamach w Smoleńsku. Dziś oni wszyscy zmieniają ton, na razie pozostawiając katastrofę TU-154M na marginesie. Ale pytanie wróci: skoro główny lokator Kremla działa zgodnie z logiką KGB-owską i imperialną, skoro upokorzony sięga po agresję i depcze reguły, to znaczy, że był i jest zdolny do wszystkiego. Jestem ciekaw, jak z tego dylematu wybrną ludzie, którzy tyle zainwestowali w „pojednanie polsko-rosyjskie”, które miało wyrastać „z krwi ofiar tragedii smoleńskiej”.

Jacek Karnowski
Autor jest redakotrem naczelnym tygodnika wSieci

Idziemy nr 10 (442), 9 marca 2014 r.



PODZIEL SIĘ:
OCEŃ:
- Reklama -

DUCHOWY NIEZBĘDNIK - 29 marca

Wielki Piątek
Dla nas Chrystus stał się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię ponad wszelkie imię.

+ Czytania liturgiczne (rok B, II): J 18, 1 – 19, 42
+ Komentarz do czytań (Bractwo Słowa Bożego)

ZAPOWIADAMY, ZAPRASZAMY

Co? Gdzie? Kiedy?
chcesz dodać swoje wydarzenie - napisz
Blisko nas
chcesz dodać swoją informację - napisz



Najczęściej czytane artykuły



Najwyżej oceniane artykuły

Blog - Ksiądz z Warszawskiego Blokowiska

Reklama

Miejsce na Twoją reklamę
W tym miejscu może wyświetlać się reklama Twoich usług i produktów. Zapraszamy do kontaktu.



Newsletter