Rośnie liczba państw europejskich, w których kierunek rządzenia wyraźnie przeciwstawia się głównemu nurtowi panującemu na szczytach Unii Europejskiej. Prawicowi politycy z tych krajów, m.in. Polski, Węgier, Austrii, Włoch, ale i Niemiec, są określani mianem populistów, niekiedy faszystów, a na gruncie wyznania porównuje się ich do szatana. To ostatnie odniesienie jest najbardziej nielogiczne, bowiem politycy ci są wierzącymi ludźmi, opowiadają się za obecnością krzyża w przestrzeni publicznej i za przywróceniem w Europie wartości chrześcijańskich.
Ostatnio wicepremier Włoch i szef MSW Matteo Salvini zarządził, aby na formularzach jego ministerstwa przywrócić określenia „matka” i „ojciec” zamiast „rodzic 1” i „rodzic 2”. W ostatnim wywiadzie dla „La Nuova Bussola Quotidiana” wypowiedział się również za większym wsparciem dla rodzin, promowaniem dzietności oraz ujawnił, że stojąc na placu katedralnym w Mediolanie, który jest miejscem wielu zniewag ze strony islamskich imigrantów, przyrzekł Madonnie znajdującej się na wieży katedralnej bronić wartości przynależących do Włoch. Wcześniej postulował również obecność krzyża w urzędach i instytucjach publicznych, gdyż krzyż symbolizuje wartości, na których opierają się Włochy i Europa.
Krzyże w przestrzeni publicznej wprowadził od 1 czerwca premier Bawarii Markus Söder, który na początku sierpnia modlił się w niemieckim sanktuarium maryjnym Maria Vesperbild i brał udział w procesji światła. Socjaldemokraci okrzyknęli to jednoznacznie jako chwyt propagandowy, zwłaszcza że Söder jest protestantem. Za krzyże obaj politycy – i Söder, i Salvini – zostali skrytykowani zarówno przez swych politycznych przeciwników, jak i przez część katolików – za to, że wykorzystują symbol naszej wiary do gry politycznej. Tak czy inaczej, krzyże w bawarskich urzędach wiszą, na włoskich formularzach będzie „matka” i „ojciec”, a nie milion opcji genderowych – czyli jednak zwrot ku normalności.
Podejmując takie działania, politycy muszą się jednak liczyć z najcięższymi zarzutami, włącznie z przyrównaniem do szatana, co ostatnio spotkało Salviniego, a przed rokiem Sebastiana Kurza, kanclerza Austrii. Jego również media próbowały zdyskredytować za to, że uzyskał poparcie, gdyż głosił politykę prorodzinną, ograniczenie nielegalnej imigracji, przywracanie symboli i tradycji chrześcijańskich i ograniczanie zwyczajów islamskich w jego państwie. Krytykowany był nawet za to, że ze swą narzeczoną chodzi co niedzielę do kościoła. Jednak dla ich przeciwników i mainstreamowych mediów głównym grzechem jest polityka antyimigracyjna, którą zresztą popiera wielu obywateli ich państw.
Kolejnym zarzutem wobec nich jest to, że dzielą katolików, że przeciwstawiają swych wierzących wyborców Kościołowi. To ciekawe, bo po tym jak dokładnie z tego powodu Salvini został zaatakowany przez włoski tygodnik katolicki „Famiglia Cristiana”, biskup Adriano Tessarollo z Chioggi stwierdził, że to nie jest głos Kościoła i że nie można go identyfikować z głosem włoskiego duchowieństwa. Jeśli chodzi o politykę imigracyjną, to sam papież Franciszek w drodze powrotnej z Genewy do Rzymu powiedział na pokładzie samolotu, że „każdy kraj powinien to robić z cnotą właściwą rządzeniu, czyli z rozwagą. Powinien przyjąć tylu, ilu może, ilu można zintegrować, kształcić, dać pracę. Oto jest spokojny plan w sprawie uchodźców”.
Oczywiście, że ci politycy nie są idealni, bo nikt nie jest. Każdy szuka poniekąd swojego interesu. Ale mimo tego wolę polityków z różańcem w ręku niż tych, którzy pchają Europę w genderowe szaleństwo.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
