Powolne życie

Zanim jeszcze wynaleziono ramy oficjalnej koncepcji slow life, czyli „powolnego życia” i jej nazwę – w zasadzie wszystkie zjawiska poprzedzone przymiotnikiem slow – poprzednie pokolenia żyły właśnie w ten sposób: powoli. A przynajmniej dużo wolniej niż my. W ostatnich latach internet i prasę zalewają teksty o slow food, slow travel, slow fashion itd., prezentujące sztukę cieszenia się życiem, wbrew temu, co w ostatnich dekadach dominowało pod nazwą fast life, czyli życie w ciągłym pośpiechu.

Wzrastająca liczba osób w wieku dojrzałym, w stanie przed- lub pozawałowym, wywołała refleksję nad higieną życia osobistego i zawodowego. Konkluzją owej refleksji, która tymczasem przeobraziła się niemal w filozofię życia, jest powrót do korzeni. Do tego, jak żyli nasi pradziadkowie i dziadkowie, a w dużej mierze – jeszcze rodzice. W ostatnich latach spowodowało to odwrócenie się trendu, który dominował przez ostatnie stulecia: obecnie obserwujemy exodus z dużych miast na wieś. Statystyki pokazują, że co zamożniejsi mieszkańcy metropolii uciekają poza miasto, a wraz z nimi ich podatki. Przez to małe gminy wiejskie zyskują, a miasta stają się pod różnymi względami coraz mniej atrakcyjne.

Cóż, nie będąc nawet świadomym całej tej koncepcji slow life, nietrudno dostrzec, że z dala od galerii handlowych i wszelkiego rodzaju krzyku miasta, przejawiającego się w natrętnych bilbordach, hałasie i zanieczyszczeniu środowiska, człowiek zaczyna wracać do normalności, za którą w głębi duszy tęskni. Maj jest zresztą doskonałym czasem, kiedy odrodzona do życia przyroda zaprasza nas do zatrzymania się i popatrzenia wokół. Dlatego tak popularne w tym czasie są majówki, choć ich uczestnicy często zapominają – albo nie wiedzą – że tłusta karkówka z grilla i zgrzewka piwa nie mają nic wspólnego ze slow life, czyli z uważnym celebrowaniem każdego dnia. Ale naturalnie taki wypad na łono natury może już być dobrym początkiem.

Do tych wszystkich elementów „powolnego życia” dodałbym jeszcze slow pray, czyli zatrzymanie się na modlitwie. Bo przecież przyroda w naturalny sposób otwiera nas na spotkanie ze Stwórcą, i szkoda by było taką okazję przegapić. Zupełnie inaczej wygląda osobiste spotkanie z Bogiem o brzasku przy śpiewie ptaków lub o zachodzie słońca, kiedy wszystko przygotowuje się do snu. Wtedy bez pośpiechu, bez roztargnienia, można być z Bogiem sam na sam, przez dłuższy czas rozważając Pismo Święte lub powierzając Panu wszystkie osoby, sprawy i czynności z danego dnia. Jest to z pewnością alternatywa wobec np. Różańca odmawianego w samochodzie z płyty przy okazji jazdy, wyprzedzania innych kierowców, klaksonów i włączonych wycieraczek w czasie deszczu. Do spotkania z Bogiem, w przeciwieństwie do spotkania w niektórych przypadkach z drugim człowiekiem, nie jest nam potrzebny smartfon ani internet. Wręcz przeciwnie: wszelkie komunikatory są niewskazane.

Jeśli nie zaczniemy traktować slow life jako kolejnej ideologii, która podporządkowuje sobie nasze życie, zamiast je wyzwalać, to jest to całkiem niezły początek powracania do normalności, do życia w zgodzie z naturą, z upływem czasu, z Bogiem i z ludźmi. Wzorów takiego uważnego życia mamy w historii bardzo wiele, poczynając od samego Jezusa, który przeżywał swoje ziemskie życie bardzo świadomie. Dalej mamy świętych, którzy dzięki uważnemu życiu w pełni zrealizowali swoje powołanie. Wreszcie – i współczesnych bohaterów codzienności, którzy odkrywają radość życia w każdym, czasem monotonnym, zajęciu, wykonywanym jednak z oddaniem i uwagą.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika Die Tagespost Idziemy nr 19 (553), 8 maja 2016 r.