Tegoroczny urlop spędziłem w pustelni. W miejscu pustynnym powracają niezabliźnione rany, głody, grzechy, namiętności, które są wezwaniem do przemiany.
Paradoks pustyni polega na tym, że jeśli myślałeś „jestem dobry” to milczenie, modlitwa i cisza, błyskawicznie ujawnią własną grzeszność. Gdy zapłaczesz nad sobą, stwierdzisz jestem zgubiony „wszak jestem mężem o nieczystych wargach” (Iz 6,5) Pan pośpieszy Ci z pomocą, aby okazać wielkie miłosierdzie. W samotności poznaje się bardziej siebie i Królestwo Boże w nas. Pustynne, odludne warunki pozwalają Bogu przemawiać do serca z wielką mocą, a dusza wie, że nie jest to Jej zasługą.
Czasem w czasie długiej modlitwy zaczyna boleć głowa i odczuwa się zmęczenie. Modlitewne trwanie ma w pewnym sensie wymiar męczeński. W ten sposób wypełniają się słowa Jezusa: „nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13). Na pustyni nie jest się po to, żeby coś wyprosić, ale dla relacji z Przyjacielem - Skarbem Ukrytym. Ojciec Pustyni Abba Agaton mawiał „modlitwa natomiast ma to do siebie, że wymaga wielkiego wysiłku i walki, aż do ostatniego tchnienia”.
Im dłużej przebywa się na miejscu odludnym, tym bardziej wzrasta autentyczna tęsknota za Stwórcą, który wykracza poza ramy naszego doświadczenia Jego obecności. Tylko Jemu można zawierzyć bez lęku, swoją przeszłość - teraźniejszość - przyszłość.
Pustynia wskazuje pierwszeństwo wymiaru duchowego nad tym, co światowe i ulotne. Sprzyja większej uważności na codzienne dostrzeganie działania Boga oraz pamięci o rzeczach ostatecznych.
Warto każdego dnia, choćby na krótko znaleźć się na duchowej pustyni, aby przejść przez bramy: modlitwy, samotności, milczenia. Otworzyć się na uzdrawiającą łaskę Pana, który przychodzi by odnaleźć, to co zginęło…
Co? Gdzie? Kiedy?
