Początki sanktuarium sięgają 1740 roku. Przechodzący pielgrzym został osaczony przez zdziczałe psy pasterskie. Myśląc, że nie ujdzie z życiem, dostrzegł na starych murach fresk z wizerunkiem Maryi i zawołał: „Maryjo, łaski!”. Psy odstąpiły, pielgrzym ocalał. Od tamtego czasu miejsce słynie z różnych cudów. Podczas wojny papież Pius XII wezwał do złożenia ślubów Maryi Bożej Miłości, aby ocaliła Rzym przed walką armii niemieckiej i angloamerykańskiej. Niedługo potem Niemcy zaczęli wycofywać się bez walki. Rzym został wyzwolony bez zniszczenia jego zabytków, kościołów i muzeów. Jednym z elementów ślubów było odnowienie sanktuarium. Tak też się stało. W roku 1999 Jan Paweł II konsekrował nowe sanktuarium.
Ważnym wyrazem kultu Matki Bożej Miłości są pielgrzymki, które wyruszają z centrum Rzymu w sobotę wieczorem, a przybywają na miejsce w niedzielę około 5 rano. Dwa razy do roku, w maju i w październiku, organizowane są przez duszpasterzy polskiego kościoła św. Stanisława w Rzymie pielgrzymki Polaków. Taka polska grupa pielgrzymia liczy czasem ponad 400 osób.
W sanktuarium znajdują się sale, w których ściany od góry do dołu obwieszone są wotami, będącymi wyrazami wdzięczności za doznane łaski. Wrażenie robią szczególnie zdjęcia ludzi na tle wraków samochodów. Ludzie ci przeżyli wypadki, z których
– wydawałoby się – nie powinni wyjść żywi. Ktoś powie, że to taka trochę naturalna, „magiczna” religijność nastawiona na cudowności. Być może, ale jest też prawdą, że wielu ludzi nie tylko cieszy się, że uszło z życiem, ale zaczyna na to życie inaczej patrzeć, zmienia swój stosunek do ludzi i do Boga, zaczyna żyć bardziej odpowiedzialnie, dostrzegając głębszy sens egzystencji.
W pobożności maryjnej można było spotkać różne wypaczenia. Jednym z nich było mniemanie, że Maryja jest bardziej wybaczająca, bardziej miłosierna od samego Boga, który z kolei kojarzył się z surowym sędzią. W tym duchu rozumiano niekiedy słowa znanej pieśni: „Lecz kiedy Ojciec rozgniewany siecze, szczęśliwy, kto się do Matki uciecze”. W tym kontekście ważną rolę w oczyszczeniu kultu maryjnego odegrał zapoczątkowany przez mistyczne doświadczenie św. siostry Faustyny kult Miłosierdzia Bożego. Koronka do Miłosierdzia Bożego, obraz „Jezu, ufam Tobie”, Niedziela Miłosierdzia Bożego przypomniały wszystkim, że ostatecznym źródłem miłości i miłosierdzia jest Bóg „bogaty w miłosierdzie”. Maryja słusznie nazywana jest Matką Bożej Miłości, gdyż poczęła i porodziła Syna Bożego, który objawił nam najpełniej, że „Bóg jest miłością”. Ale wcześniej niż Matką Jezusa, Maryja jest Córką Boga, umiłowaną, wybraną, napełnioną miłością, czyli Duchem Świętym.
Miłość w zetknięciu z grzechem i słabością staje się miłosierdziem. O Maryi, która najpełniej zna tajemnicę Bożego miłosierdzia, tak pisał Jan Paweł II: „Wie, ile ono [miłosierdzie] kosztowało i wie, jak wielkie ono jest. W tym znaczeniu nazywamy Ją również Matką miłosierdzia – Matką Bożą miłosierdzia. [Tytuły te] mówią o tym szczególnym przysposobieniu Jej duszy, całej Jej osobowości do tego, aby widzieć poprzez zawiłe wydarzenia dziejów naprzód Izraela, a z kolei każdego człowieka i całej ludzkości, owo miłosierdzie, które z pokolenia na pokolenie staje się ich udziałem wedle odwiecznego zamierzenia Przenajświętszej Trójcy”.
W sanktuarium znajdują się sale, w których ściany od góry do dołu obwieszone są wotami, będącymi wyrazami wdzięczności za doznane łaski. Wrażenie robią szczególnie zdjęcia ludzi na tle wraków samochodów. Ludzie ci przeżyli wypadki, z których
– wydawałoby się – nie powinni wyjść żywi. Ktoś powie, że to taka trochę naturalna, „magiczna” religijność nastawiona na cudowności. Być może, ale jest też prawdą, że wielu ludzi nie tylko cieszy się, że uszło z życiem, ale zaczyna na to życie inaczej patrzeć, zmienia swój stosunek do ludzi i do Boga, zaczyna żyć bardziej odpowiedzialnie, dostrzegając głębszy sens egzystencji.
W pobożności maryjnej można było spotkać różne wypaczenia. Jednym z nich było mniemanie, że Maryja jest bardziej wybaczająca, bardziej miłosierna od samego Boga, który z kolei kojarzył się z surowym sędzią. W tym duchu rozumiano niekiedy słowa znanej pieśni: „Lecz kiedy Ojciec rozgniewany siecze, szczęśliwy, kto się do Matki uciecze”. W tym kontekście ważną rolę w oczyszczeniu kultu maryjnego odegrał zapoczątkowany przez mistyczne doświadczenie św. siostry Faustyny kult Miłosierdzia Bożego. Koronka do Miłosierdzia Bożego, obraz „Jezu, ufam Tobie”, Niedziela Miłosierdzia Bożego przypomniały wszystkim, że ostatecznym źródłem miłości i miłosierdzia jest Bóg „bogaty w miłosierdzie”. Maryja słusznie nazywana jest Matką Bożej Miłości, gdyż poczęła i porodziła Syna Bożego, który objawił nam najpełniej, że „Bóg jest miłością”. Ale wcześniej niż Matką Jezusa, Maryja jest Córką Boga, umiłowaną, wybraną, napełnioną miłością, czyli Duchem Świętym.
Miłość w zetknięciu z grzechem i słabością staje się miłosierdziem. O Maryi, która najpełniej zna tajemnicę Bożego miłosierdzia, tak pisał Jan Paweł II: „Wie, ile ono [miłosierdzie] kosztowało i wie, jak wielkie ono jest. W tym znaczeniu nazywamy Ją również Matką miłosierdzia – Matką Bożą miłosierdzia. [Tytuły te] mówią o tym szczególnym przysposobieniu Jej duszy, całej Jej osobowości do tego, aby widzieć poprzez zawiłe wydarzenia dziejów naprzód Izraela, a z kolei każdego człowieka i całej ludzkości, owo miłosierdzie, które z pokolenia na pokolenie staje się ich udziałem wedle odwiecznego zamierzenia Przenajświętszej Trójcy”.
 | Dariusz Kowalczyk SJ |
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
