Adwent to czas oczekiwania. Tyle że nie na coś – do czego niestety ostatnio jesteśmy najbardziej przyzwyczajeni – ale na Kogoś. A dokładniej to czas oczekiwania na Dziecko.
W tym roku owo oczekiwanie wypada bardzo smutno. I to wcale nie z powodu pandemii. W ostatnim czasie bowiem jesteśmy w naszym kraju świadkami bezprecedensowego ataku na ludzkie życie, i to w jego najbardziej bezbronnej fazie. Protesty kobiet i pojawiające się w związku z nimi wypowiedzi niedoszłych matek, twierdzących, że nie żałują zabicia własnego dziecka, osiągnęły swoje apogeum w brutalnych atakach na każdego, kto ośmieli się stanąć w obronie dzieci nienarodzonych.
Czy to powinno nas zniechęcić do opowiadania się za każdym życiem? Wręcz przeciwnie. „Jeżeli matce wolno zabić własne dziecko, cóż może powstrzymać ciebie i mnie, byśmy się nawzajem nie pozabijali?” – pytała św. Matka Teresa z Kalkuty. Słowa te wielokrotnie cytował św. Jan Paweł II. A ostatnio pewien ksiądz stwierdził, że dzieci tego pokolenia, które teraz domaga się aborcji, będą żądały eutanazji swoich rodziców, czyli tych protestujących. To naturalna kolej rzeczy.
Wiedzą o tym ci, którzy pragną obronić każde życie również na poziomie legislacyjnym. Dlaczego? Bo prawodawstwo w dużej mierze wpływa na wybory moralne i etyczne jednostek.
Wiedzą o tym świetnie Argentyńczycy, którzy w ostatnim dniu listopada wyszli masowo na ulice, aby protestować przeciwko projektowi prezydenckiego prawa legalizującego aborcję na życzenie. W ponad dwustu miastach kilkaset tysięcy osób demonstrowało „przeciw nowemu prawu i za życiem”, jak podkreślają organizatorzy. W protestach wzięli udział zarówno katolicy, jak i chrześcijanie innych wyznań, a nawet osoby nieidentyfikujące się z żadną religią, które jednak ze względów etycznych są przeciwko liberalizacji prawa aborcyjnego.
Argentyńscy obrońcy życia otrzymali silne wsparcie od papieża Franciszka, który napisał nawet list do kobiet walczących z aborcją, zwłaszcza w ubogich dzielnicach Buenos Aires. W ostrych słowach stwierdził: „Czy aby rozwiązać jakiś problem, słuszne jest niszczenie czyjegoś życia i wynajmowanie płatnego mordercy?”. To zresztą nie pierwsza próba zalegalizowania aborcji na życzenie w tym kraju. Do tej pory się to nie udało właśnie dlatego, że większość społeczeństwa się temu sprzeciwia i głośno swój sprzeciw wyraża.
W Polsce orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wciąż nie zostało opublikowane, a i tak Parlament Europejski potępił jego wyrok. W rezolucji europarlamentu czytamy, że „ograniczenie lub zakazanie prawa do aborcji w żaden sposób nie eliminuje aborcji, a jedynie spycha ją do podziemia” – co nawet gdyby było prawdą, to i tak potwierdza niezbity fakt: aborcja była w ubiegłym roku najczęstszą przyczyną śmierci na świecie. Liczba „legalnie” zabitych dzieci w łonach matek wyniosła 42,3 miliona. To tak jakby w ciągu jednego roku cała Polska zniknęła z mapy.
Temat ochrony życia ludzkiego powraca i będzie powracał, choć nawet niektórzy wierzący są już nim zmęczeni. Ale to właśnie ochrona dzieci nienarodzonych jest probierzem naszego człowieczeństwa. Nie ochrona nienarodzonych małp, słoni czy waleni – jak ma to miejsce obecnie w Kanadzie – ale istot ludzkich.
Czekając na Dziecię mające narodzić się w Betlejem, ogarniamy modlitwą i pamięcią wszystkie dzieci poczęte, którym nie dane było się narodzić lub które jeszcze się nie narodziły, a już znajdują się w śmiertelnym niebezpieczeństwie.
Co? Gdzie? Kiedy?
