Oczekiwanie na Dziecię

Adwent podobny jest bardzo do czasu oczekiwania dziecka przez ciężarną kobietę. Konkretne czyny przygotowują warunki zewnętrzne na przyjście nowej istoty, podczas gdy myśli biegną ku niej nieustannie aż do momentu kulminacyjnego, którym jest jej przyjście na świat. W Adwencie też oczekujemy Dziecka, przygotowując nas samych – duszę, umysł – i nasze otoczenie – domy, relacje międzyludzkie – na przyjście Dziecka, które w szarzyźnie krótkich i zimnych dni przyniesie ze sobą światło i nadzieję. Pisze o tym święty Robert Southwell, poeta i męczennik jezuicki za wiarę katolicką w szesnastowiecznej Anglii, w wierszu „Dziecię płonące”: „Gdy stałem kiedyś w mroźną noc, dygocząc wśród zamieci/ Znienacka jakiś dziwny żar w mym sercu płomień nieci:/ I kiedym podniósł trwożny wzrok, by ujrzeć, co się pali,/ Dziecię płonące niby stos zjawiło mi się w dali” (przekład S. Barańczak).

To Dziecię płonące to Jezus, którego trawi miłość do ludzi. Poeta oddaje głos Dziecięciu: „«Zaledwiem przyszedł na ten świat», powiada, «w ogniu płonę,/ Lecz nikt nie przyjdzie, by w nim grzać swe serce wyziębione!/ Pierś ma niewinna – oto piec, opałem cierń jest goły,/ Miłość to żar, westchnienia – dym, hańba i ból – popioły»”. Dziecię Jezus czeka na odpowiedź miłości ze strony ludzi, na ich zainteresowanie, na otwarcie się na Jego przyjście, na pozbycie się lęku przed Nim i tym, co ze sobą niesie. Podobnie dzisiaj Dziecię Jezus przemawia do nas poprzez los tak wielu dzieci cierpiących, wykorzystywanych, prześladowanych, niechcianych, także tych, które nie zdążyły jeszcze ujrzeć światła dziennego, a już odmawia im się praw człowieka. Szczególnie w Adwencie bardzo wyraźnie widać walkę, jaka prowadzona jest przeciw tym najbardziej bezbronnym, które tak jak Dziecię płonące z wiersza Southwella czekają na miłość ze strony ludzi. Jak wielka walka toczy się o nich, pokazują kolejne demonstracje pro life oraz te opowiadające się za tradycyjną rodziną i broniące praw dzieci do normalnego dzieciństwa. Atakujący prorodzinnych demonstrantów nie próbują już nawet wymyślać jakichkolwiek powodów przeciwko rodzinom, uciekają się od razu do rękoczynów i wyzwisk, jak na przykład w czasie wielkiej „demonstracji dla wszystkich”, która odbyła się pod koniec listopada w Hanowerze, gdzie rodzice bronili swoich dzieci przed ich seksualizacją w szkole. Ze strony zielono-lewicowych kontrdemonstrantów padły wtedy krzyki: „Pie… dzieci”.

W Azji czy Afryce małoletni wykorzystywani są w konfliktach zbrojnych czy do morderczej pracy po kilkanaście godzin dziennie. Inaczej w Europie: tu dzieci wykorzystuje się do przepychania własnej ideologii, bez skrupułów niszcząc przy tym ich psychikę i narażając je na poważne problemy tożsamościowe w wieku dorosłym. Europejskie dzieci, jeśli w ogóle najpierw łaskawie pozwoli się im urodzić, stają się środkiem prowadzącym do celu: ustanowienia nowego porządku moralno-społecznego. Każdego roku jednak przychodzi do nas pośród różnych zawirowań Dziecię Jezus, które przypomina nam o godności każdego człowieka, także tego najmniejszego i najsłabszego. Pomaga nam w walce z mocami ciemności, które nienawidzą życia. Wlewa w nasze serca otuchę i odwagę do dalszej wytrwałej walki w dobrej sprawie.

Bo przecież Ono samo, z miłości do ludzi, poniesie śmierć na krzyżu. Southwell kończy swój wiersz: „«Skoro więc zbawić ludzi mam, a żar mnie straszny spala,/ Roztopię się i własną krwią grzech zmyję, co ich kala». To rzekłszy, Dziecię znikło gdzieś; wyrwany z osłupienia,/ Pojąłem nagle, że jest dzień Bożego Narodzenia”.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika die Tagespost Idziemy nr 51/52 (483), 21/28 grudnia 2014 r.