Niemiecki raj

Mieszkając w Polsce, ma się wrażenie, że od kilku miesięcy świat kręci się wokół słownych potyczek między kandydatkami na premiera z dwóch opozycyjnych partii. Najważniejsze wiadomości każdego wieczoru dotyczą miejsca w Polsce, w które obie panie się udały, tego, co powiedziały i jak sobie nawzajem odpowiedziały. Cóż, oczywiście, takie są reguły gry przed każdymi wyborami. Niemniej, w tychże kampanijnych potyczkach sporą rolę odgrywają palące tematy, które stanowią punkt zaczepienia strategii opracowywanej na potrzeby kampanii.

Jednym z takich tematów jest fala imigrantów zalewających Europę. Oglądając polskie programy informacyjne i przeglądając polską prasę, ma się jednak wrażenie, że to tylko jeden z wielu tematów. Na polskich ulicach nie widać wszak tłumów koczujących przybyszów z odmiennych kulturowo regionów, życie toczy się jak dawniej. Można by pomyśleć, że problem ten w ogóle nie istnieje. Ale tak, oczywiście, nie jest. Wystarczy na chwilę udać się za zachodnią granicę, by zobaczyć, że problem istnieje. I że w tej chwili przerasta już wszystkich. W Niemczech nie jest to jeden z tematów, którymi zajmują się politycy, ale temat, który zdominował nie tylko wszystkie debaty polityczne, wszystkie aktywności polityków, lecz praktycznie całe życie państwa. Obecność imigrantów nie jest bowiem czymś abstrakcyjnym, co pokazuje telewizja na trzecim czy czwartym miejscu po lokalnych wiadomościach, ale czymś konkretnym do bólu. W końcu trudno nie zauważyć obecności ponad miliona – miliona! – przybyszów, którzy różnią się we wszystkim od mieszkańców danego kraju i którzy nie wyrażają chęci integrowania się z ludźmi, u których się znaleźli.

Są już przypadki eksmisji 
samotnych kobiet z mieszkań 
socjalnych, by oddać je uchodźcom

Imigranci docierający do Niemiec – w liczbie dziesięciu tysięcy codziennie – po prostu dezorganizują życie społeczeństwa, które radzi sobie z tym zjawiskiem na różne sposoby. Telewizja państwowa nadal pokazuje, że wszystko jest pod kontrolą i że Niemcy zdolne są dalej przyjmować imigrantów bez ograniczeń. Już teraz wiadomo, że do końca roku będzie ich półtora miliona, a po ustaniu zimy nadejdzie nowa fala przybyszów. Obywatele zaś prezentują trzy postawy. Starsze pokolenie, spotykając się w ekskluzywnych restauracjach, zdaje się nie dostrzegać tego, że to już nie są Niemcy lat siedemdziesiątych, kiedy wszystko kwitło. Inni widzą, co się dzieje, i przygotowują się na najgorsze, to znaczy nawet na opuszczenie własnych mieszkań w celu udostępnienia ich imigrantom. Są już przypadki eksmisji samotnych kobiet z mieszkań socjalnych, by oddać je uchodźcom. Nie trzeba dodawać, że ośrodki dla uchodźców są tak przeludnione, że już teraz kolejni przybysze muszą być kwaterowani w hotelach i prywatnych lokalach. Jest jeszcze grupa tych, którzy widzą, co się dzieje, i biorą sprawy w swoje ręce, organizując protesty i marsze. Jednym słowem: chaos.

Jeśli dodamy do tego jeszcze aferę związaną z fałszowaniem odczytów pomiaru emisji spalin przez firmę Volkswagen, która stanowi o sile niemieckiej gospodarki, problemy Deutsche Bank oraz niepowodzenia niemieckiej reprezentacji piłkarskiej, to obraz państwa kierowanego mocną (?) ręką przez kanclerz Merkel jawi się jako rozpaczliwy. Czyżby zbliżał się koniec niemieckiego raju?

Jedynymi, którzy chyba jeszcze o tym nie wiedzą, są właśnie imigranci, płacący niekiedy nawet własnym życiem za to, by przekonać się na własnej skórze, że raj na ziemi nie istnieje.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika Die Tagespost Idziemy nr 42 (525), 18 października 2015 r.