Niemiecka porażka

Przełom roku obfitował u naszych zachodnich sąsiadów w wiele – niestety, raczej smutnych – wydarzeń. Wprawdzie niektórzy publicyści starają się podciągnąć wybór Annegret Kramp-Karrenbauer na nową przewodniczącą CDU do wydarzeń pozytywnych, ale, prawdę mówiąc, nie bardzo się z tym zgadzam. Pani AKK, jak zwą ją niemieckie media, prezentuje się bowiem w rzeczywistości bardziej jako mini-Merkel (tak też zwą ją media) niż jako zadeklarowana katoliczka, która teraz przywróci chadeckiej partii jej pierwotne, powojenne oblicze. Chyba nic bardziej mylnego.

Kramp-Karrenbauer należy do Centralnego Komitetu Katolików Niemieckich (ZDK), którego władze domagają się Komunii Świętej dla osób rozwiedzionych żyjących w powtórnych związkach oraz błogosławienia przez Kościół par homoseksualnych. Co prawda pani przewodnicząca deklarowała, że uznaje tradycyjny model rodziny, trudno jednak to pogodzić z jej przynależnością do tej ultraliberalnej organizacji. Ponadto tuż przed tegorocznymi Dniami Katolików zapowiedziała, że „życzy sobie, aby nadeszły święcenia kobiet”. Postuluje również „kościelne parytety”, czyli więcej władzy i urzędów dla kobiet w Kościele katolickim w ogóle. Poza wszystkim, na stanowisko protegowała ją Angela Merkel. Czy w takim razie niemiecka scena polityczna naprawdę zyskała kogoś nowego?

Za to z pewnością pod koniec roku Niemcy straciły wybitną postać świata katolickiego, prof. Roberta Spaemanna, filozofa. Odszedł w wieku 91 lat w swoim domu w Stuttgarcie. Jego prace naukowe koncentrowały się wokół chrześcijańskiej etyki i były tłumaczone na wiele języków. Był znanym obrońcą życia nienarodzonych i godności człowieka. W przeszłości uczestniczył w spotkaniach ze św. Janem Pawłem II, był też wysoko ceniony przez Benedykta XVI, który uważał go za swojego doradcę. Biskup Rudolf Voderholzer z Ratyzbony powiedział o nim, że był „najważniejszym katolickim filozofem naszych czasów”. I dodał: „Jego słowo miało znaczenie i było słyszane w świecie. Jego krystalicznie jasne analizy i nieprzekupny osąd były kompasem pośród burzliwych i mylących debat. Był wielkim świadkiem zgodności wiary i rozumu!”. Spaemann uważał, że chrześcijanie nie mogą porzucić swojej misji, którą jest prezentowanie swojego stanowiska w debacie publicznej. Sam dawał tego przykład, niezależnie od krytyki jaka mogła go spotkać. Wraz z jego odejściem nie tylko Niemcy tracą wybitnego katolickiego myśliciela, ale również my wszyscy.

Rok 2018 zakończył się w dodatku dla Niemiec skandalem medialnym, który pogorszył i tak już złą reputację niemieckich mediów. Wyszło na jaw, że czołowy dziennikarz „Der Spiegel” fabrykował przez ostatnie lata swoje artykuły i reportaże. Z około 60 artykułów tylko kilka odpowiada prawdzie, inne natomiast są kompletną fikcją lub w najlepszym razie manipulacją faktami. Claas Relotius, lat 33, pisał głównie reportaże o Syrii, USA, o uchodźcach, broniąc w nich także stanowiska Angeli Merkel w kwestii polityki imigracyjnej. Za swoje artykuły był czterokrotnie nagradzany prestiżowymi wyróżnieniami reporterskimi. Nie oszukujmy się, wszystkim było na rękę, że Relotius promował Willkommenskultur. Tymczasem „Der Spiegel” złożył na Relotiusa doniesienie w prokuraturze, gdyż dziennikarz miał zbierać pieniądze na opisane w swoim artykule – a nieistniejące!!! – osierocone rodzeństwo, dzieci uchodźców z Syrii. Co więcej, dziennikarz pisał również artykuły do innych niemieckich gazet, m.in. dla „Die Welt”.

Jest to więc porażka niemieckich mediów w ogóle. I zapewne pogłębi jeszcze bardziej nieufność społeczeństwa wobec doniesień prasowych, i tak już ugruntowaną zmanipulowanymi i często przemilczanymi doniesieniami z zamachów terrorystycznych przeprowadzanych przez wyznawców islamu. Trudno będzie mediom odbudować zaufanie do dziennikarzy. Jak to teraz zrobić, mógłby podpowiedzieć śp. prof. Spaemann, gdyby żył.