Niebezpieczny podział

Jednym z głównych problemów Unii Europejskiej w nowym roku jest – nie, wcale nie masowa imigracja, lecz… Polska. Rząd PiS jest solą w oku wszystkim tym państwom członkowskim, które nie chcą nawet słyszeć o wartościach, o które ta polska prawicowa partia się upomina. Stąd zachodnioeuropejska histeria wokół każdego posunięcia polityków partii Jarosława Kaczyńskiego.

Zarzuty, jakoby Polska pod rządami PiS dzieliła Europę, są po prostu śmieszne. Europę dzieli bowiem Angela Merkel, organizując tuż przed unijnymi szczytami w Brukseli spotkania państw „Kerneuropy”, czyli rdzenia Europy, do którego należą Niemcy, Francja i kraje Beneluksu. Pozostałe państwa, które – zdaniem Merkel – powinny się decyzjom „Kerneuropy” podporządkować, to te należące do „Randeuropy”. To te pozostające na obrzeżach Europy, i to nie tylko w sensie geograficznym, ale przede wszystkim gospodarczym i światopoglądowym.

Jeśli któreś z państw „Randeuropy” wykazuje zbytnią niezależność, powinno zostać spacyfikowane za pomocą czarnego PR-u rozprzestrzenianego w europejskich mediach lub za pomocą upomnień płynących z Parlamentu Europejskiego. Przy czym to właśnie państwa „Kerneuropy” decydują o tym, który kraj należy spacyfikować, a który zostawić w spokoju – niezależnie od tego, co się w nim akurat złego dzieje. Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że włoski parlament przez ponad rok wybierał trzech nowych sędziów do Trybunału Konstytucyjnego, gdyż opozycja albo nie brała udziału w głosowaniach, albo zgłaszała nowych kandydatów bez szans na wybór, blokując w ten sposób prace parlamentu w tej sprawie! Przełom nastąpił dopiero w połowie grudnia ubiegłego roku, kiedy to sędziowie zostali wybrani w 32. głosowaniu. Czy ze strony Unii Europejskiej słychać było o jakimkolwiek zamachu na demokrację? Bynajmniej.

Z Polską sprawa ma się jednak inaczej, gdyż PiS-owski rząd zagraża postępowi światopoglądowej rewolucji wdrażanej w państwach członkowskich. Dość łatwe to wszystko do zaobserwowania, więc tym bardziej dziwię się tym, którzy z taką łatwością, ledwie po trzech miesiącach od wyboru nowego rządu, dają się wciągnąć w jakąś komiczną „obronę polskiej demokracji”. Jak to jest, że z dnia na dzień tyle osób szuka ratunku u „Nowoczesnej” i przypisuje jej jakiekolwiek wartości? Przecież jest to nowa partia, bez historii i tradycji, ale za to z dość wątpliwym zapleczem. Może po prostu niektórzy Polacy wiodą zbyt spokojny byt i tęsknią za ulicznymi manifestacjami, za tym, aby „coś” się działo.

Akurat ci, którzy wychodzą dzisiaj na ulice ze znaczkami wpiętymi w klapę, „broniąc demokracji”, mają luksusowe problemy. W tym samym czasie Europa Zachodnia otwiera się coraz bardziej na wojnę domową. Nieustający napływ imigrantów, głównie mężczyzn i głównie muzułmanów, którzy codziennie przekraczają granice Niemiec w liczbie nawet czterech tysięcy, pomimo zimy i niepogody, pogróżki otrzymywane przez Szwedów w skrzynkach pocztowych od islamistów grożących im ścięciem, jeśli nie porzucą chrześcijaństwa i nie przyjmą islamu, zamieszki w różnych europejskich miastach spowodowane protestami prawicowych organizacji wobec islamizacji Europy… To są prawdziwe problemy Europy, które zagrażają demokracji. To są wyzwania na rozpoczęty właśnie rok.

Tylko że może przywódcy „Kerneuropy” nie mają pojęcia, jak się w ogóle zabrać do ich rozwiązania, i dlatego jest im na rękę tak zwany kryzys polskiej demokracji. To wspaniały temat zastępczy, który od kilku tygodni nie schodzi z nagłówków gazet, pozostawiając w mglistym tle prawdziwe problemy.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika Die Tagespost Idziemy nr 2 (536), 4-10 stycznia 2016 r.