Nabożeństwa bez Boga

Jak bardzo człowiek potrzebuje doznań duchowych i jak bardzo nieraz ucieka od Boga, bo nie poznał Jego miłości, pokazują coraz popularniejsze na świecie tzw. niedzielne zgromadzenia – Sunday Assembly. Różnią się one od niedzielnych Mszy Świętych czy nabożeństw religijnych tym, że nie mają nic wspólnego z religią czy wiarą. No, może z wiarą tak, ale w sensie wiary w siebie samego i we własne ludzkie możliwości i potencjał. Zgromadzenia niedzielne bez Boga zostały zainicjowane w ubiegłym roku w Londynie przez angielskiego komika, 32-letniego Sandersona Jonesa. Pochodzący z głęboko wierzącej chrześcijańskiej rodziny Jones po śmierci matki stwierdził, że skoro ona zmarła, to znaczy, że Bóg nie istnieje, i postanowił stworzyć coś na kształt własnego kościoła celebrującego życie na tej ziemi.

Jak w każdej wspólnocie religijnej, także w „niedzielnych zgromadzeniach” ważny jest aspekt wspólnotowy. Poza tym, w swojej formie zgromadzenia bardzo zbliżone są do chrześcijańskiego nabożeństwa. Uczestnicy śpiewają, słuchają lektury, biorą udział w medytacji, jest nawet zbierana taca na potrzeby wspólnoty. Motto „kościoła” Jonesa brzmi: „Żyj lepiej, pomagaj częściej, więcej się zadziwiaj”. Przy czym, jak podkreśla założyciel, w jego wspólnocie chodzi o celebrację życia bez jakiegokolwiek odniesienia do Boga, o radosne przeżywanie więzi wspólnotowych bez dogmatów i bóstwa. W Wielkiej Brytanii wspólnoty zgromadzeń niedzielnych istnieją w dziesięciu miastach, w USA również w dziesięciu i w Australii w sześciu. Intencją założyciela jest jednak, aby zgromadzenia bez Boga stały się ruchem globalnym, dlatego do września bieżącego roku planowanych jest otwarcie kolejnych 100 wspólnot w różnych metropoliach na świecie, w tym w Berlinie, a docelowo 400 na wszystkich kontynentach.

Taka wspólnota, która w ogóle nie jest żadnym kościołem i wcześniej czy później wypełni się duchem czy to skrajnego ateizmu, czy kultu jednostki

Sanderson Jones stara się wykorzystać to, co już dużo wcześniej odkryli wszelkiej maści humaniści. Proponowali oni człowiekowi ideał życia wartościami, ale bez odniesienia do najwyższej wartości, od której pochodzą wszelkie inne, czyli do Boga. Widząc niechęć ludzi do podejmowania jakichkolwiek zobowiązań, trudu czy pracy wynikającej z faktu wiary w Istotę wyższą od nas, Jones proponuje lekką i przyjemną formę duchowości, która opiera się wyłącznie na tym, co nie wymaga żadnego wysiłku. Ale tak naprawdę na dłuższą metę nie przyniesie to jednak prawdziwej radości i zaspokojenia. Nie mówiąc już o tym, że nie ma czegoś takiego jak czysto neutralne spotkania, o czym przekonał się sam ich założyciel, odcinając się od wspólnoty zgromadzeń niedzielnych z Nowego Jorku. Ta bowiem zaczęła świętować agresywny ateizm, a nie życie.

Jones twierdzi: „Ludzie, którzy chodzą do kościoła, są zdrowsi, bogatsi, żyją dłużej i są szczęśliwsi” – i to wszystko prawda. Tyle że chodzi o Kościół Jezusa Chrystusa, a nie Sandersa Jonesa czy kogokolwiek innego. Taka wspólnota, która w ogóle nie jest żadnym kościołem i nie powinna uzurpować sobie tej nazwy, wcześniej czy później wypełni się duchem czy to skrajnego ateizmu, czy kultu jednostki, na przykład założyciela, czy innej jeszcze formy idolatrii.

Bo w duchowości nigdy nie ma pustki i postawy neutralnej. Tym bardziej ambicje Jonesa zdobycia całego świata dla tych neutralnych zgromadzeń niedzielnych powinny wyzwalać w chrześcijanach jeszcze większą gorliwość głoszenia jedynej prawdziwej radości życia doczesnego i przyszłego, która płynie tylko i wyłącznie z wiary w Syna Bożego.

Stefan Meetschen Autor jest dziennikarzem niemieckiego tygodnika die Tagespost Idziemy nr 22 (454), 1 czerwca 2014 r.