Bez palmy, cukrowego baranka, wielkanocnego koszyczka, święta nie będą gorsze ani niepełne. Bo to jedynie tradycja, a nie istota Wielkiego Tygodnia. Coraz więcej osób wyraża głośno tęsknotę za Eucharystią. W najtrudniejszych momentach historii nie było tak jak obecnie, byśmy nie mogli pójść do kościoła. Nawet wojny nas tego nie pozbawiały. Zaczynamy lepiej rozumieć, czym była łaska codziennej Mszy Świętej, czym możliwość przeżywania Triduum Paschalnego w kościele.
Dzisiaj ogołoceni jesteśmy z poczucia bezpieczeństwa, niepewni przyszłości bo jeszcze nie udaje się w Polsce osiągnąć obniżenia tempa przyrostu zakażeń koronawirusem, nie mówiąc o statystykach w innych krajach na świecie. Naprawdę nie wiemy, jak długo jeszcze trzeba będzie zmagać się z pandemią. Modlimy się z wiarą, by ten czas trwał jak najkrócej. Wszyscy marzymy o powrocie do stanu „normalności” sprzed epidemii. Jakiej normalności chce od nas Bóg?
Wciąż mocno brzmią mi w uszach słowa Ojca Świętego Franciszka, modlącego się samotnie na pl. św. Piotra o ustanie pandemii: „W tym naszym świecie, który kochasz bardziej niż my, ruszyliśmy naprzód na pełnych obrotach, czując się silnymi i zdolnymi do wszystkiego. Chciwi zysku, daliśmy się pochłonąć rzeczom i oszołomić pośpiechem. Nie zatrzymaliśmy się wobec Twoich wezwań, nie obudziliśmy się w obliczu wojen i planetarnych niesprawiedliwości, nie słuchaliśmy wołania ubogich i naszej poważnie chorej planety. Nadal byliśmy niewzruszeni, myśląc, że zawsze będziemy zdrowi w chorym świecie”. Co zrozumieliśmy ze słów następcy Świętego Piotra, który codziennie spędza godziny na rozmowie z Panem?
Smutne są ostatnie doniesienia z Wielkiej Brytanii i Kanady. Brytyjski rząd na czas trwania pandemii koronawirusa zatwierdził możliwość dokonania aborcji we własnym domu. Kobiety i nieletnie dziewczęta nie muszą udawać się do szpitala czy kliniki aborcyjnej. Po rozmowie telefonicznej lub wideo-konsultacji z lekarzem, otrzymają środki farmakologiczne, które pozwolą im na zabijanie poczętego dziecka, do 10 tygodnia jego życia. A brytyjski rząd tłumaczy ten krok „koniecznością ograniczenia eskalacji wirusa oraz zapewnienia nieprzerwanego dostępu do usług wczesnej aborcji”. Z kolei rząd Kanady zabiega o zliberalizowanie istniejącego już prawa do eutanazji. Do tej pory śmiertelny zastrzyk mógł być podany osobie terminalnie chorej, której śmierć w najbliższym czasie była nieunikniona. Nowe prawo dopuszczać ma obok tej eutanazji na życzenie, podawanie zastrzyku śmierci osobom, które nie będą w stanie wyrazić zgody.
Ojciec Święty Franciszek wznosił modlitwę do Boga: „Nie jest to czas Twojego sądu, ale naszego osądzenia: czas wyboru tego, co się liczy, a co przemija, oddzielenia tego, co konieczne od tego, co nim nie jest. Jest to czas przestawienia kursu życia ku Tobie, Panie, i wobec innych”. Czy przestawimy ten kurs?
W ostatnich dniach Papież skierował nasze myśli ku Jezusowi na krzyżu, doświadczającemu całkowitego opuszczenia, aby być w pełni solidarnym z nami. Oto jak dalece Jezus nam służył, zstępując w otchłań naszych najokrutniejszych cierpień, aż po zdradę i opuszczenie. Bóg pokornie czeka na naszą obecność, na towarzyszenie Mu, na czuwanie z nim w tych dniach Wielkiego Tygodnia. Takie czuwanie byśmy w Wielkanocny poranek zmartwychwstali z Nim, duchowo i mentalnie.
Co? Gdzie? Kiedy?
