W naszej części świata liczba krótkich i ciemnych dni, podczas których panuje niepogoda, przeważa nad słoneczną aurą. To zaś powoduje naturalną potrzebę zaszycia się w miłym kącie z kubkiem ciepłego napoju. Jednakże spece od marketingu nie śpią i nie robią sobie wolnego nawet w szarobure dni, rozdmuchując każdą ludzką potrzebę czy zachciankę do rozmiarów pierwszej potrzeby lub absolutnej konieczności. Tak powstała idea duńskiego hygge, oznaczająca przytulne i wygodne spędzanie czasu w miłej, ciepłej atmosferze.
Hygge opanowało w ostatnim czasie niemal wszystkie czasopisma, blogi, powstają o nim obszerne podręczniki opisujące, jak stworzyć perfekcyjną scenerię, by poczuć ową „przytulność”. Potrzebnych jest do tego kilka rekwizytów: wygodna kanapa, ciepły koc, wełniane skarpety, nastrojowe oświetlenie i filiżanka aromatycznej kawy. Do tego nie może to być byle jaki koc, ale w odpowiednim kolorze i z odpowiedniej dzianiny z najwyższej półki, lampa zaprojektowana przez znanego designera, sofa najlepiej też. Dobrze również, kiedy dodatkowo za oknem jest ciemno, zimno, panuje śnieżna zawierucha lub jesienna plucha. Wtedy atmosfera przytulności jest jeszcze bardziej wyrazista, jeszcze bardziej wyczuwalna. Taką atmosferę – jak podają duńscy znawcy hygge – można osiągnąć we własnym domu lub w kawiarni, także samemu, ale najlepiej ze znajomymi. W ten sposób hygge stanie się „kluczem do szczęścia”, który odmieni nasze, bezbarwne życie, wnosząc do niego element ciepła, światła i poczucia bezpieczeństwa.
Ciekawe, że Duńczycy dopiero teraz odkryli ową filozofię, podczas gdy jest ona standardem w Niemczech, w zasadzie od wielu lat, tyle że pod nazwą Gemütlichkeit. Chodzi o to, aby wszystko było przytulne, a jednocześnie spłaszczone, infantylne, nastawione wyłącznie na dobre samopoczucie jednostki. Po co masz się przemęczać i po pracy jechać odwiedzić starych rodziców albo zrobić zakupy schorowanej sąsiadce? Czemu masz marnować weekend na pomoc komuś, kto prosił cię o przysługę, na rozejrzenie się, czy ktoś nie potrzebuje twojego czasu, wysiłku, twojej obecności? Przecież masz prawo, by w tak zimny, szary dzień rozsiąść się wygodnie na kanapie, nałożyć ciepły sweter i skarpety, wziąć do ręki ulubioną książkę i poczuć się przytulnie… a przy okazji bardzo egoistycznie.
W rzeczywistości cała ta wydumana filozofia kreuje nowy popyt i zaciemnia realne spojrzenie na otaczający nas świat. Oczywiście, że chwile spędzone z pachnącą kawą i miłą książką są dobrym sposobem na relaks, którego ja również sobie od czasu do czasu nie odmawiam. Jednak robienie z tego filozofii życia – a znam osoby, młodsze i starsze, które żyją tylko troską o to, by w ich życiu wszystko było fajne i przytulne – jest po prostu cofaniem się do wieku dziecięcego, kiedy mały człowiek nie umie jeszcze zmierzyć się z problemami świata.
Bardzo wygodnie pozostać takim dużym dzieckiem, troszczącym się jedynie o to, co sprawia, że jest mu dobrze. Tak się jednak składa, że stanowi to przeciwieństwo wezwania papieża Franciszka, aby wstać z kanapy – zwłaszcza z wygodnej i przytulnej kanapy – i zrobić coś dla innych. A także dla samego siebie. Zrobić coś, co ma wartość i co będzie służyć naszemu rozwojowi, a nie przedwczesnemu tetryczeniu. A jeśli skarpety i kawa miałyby być dla nas gwarantem spokoju i bezpieczeństwa, to nie daj Boże, kiedy przyjdą na nas w życiu cięższe chwile. Lepiej wtedy szukać prawdziwego Światła, bo nawet najbardziej nastrojowa lampa czy aromatyczne świeczki nas nie poratują.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
