Jak na Niemca przystało, lubię Italię. Nie należę jednak do tych moich rodaków, którzy latem i jesienią oblegają plaże jeziora Garda czy wyspy Ischii lub przemierzają Toskanię w poszukiwaniu willi na emeryturę. Wybieram natomiast miejsca, które mają dla mnie szczególne znaczenie na mapie duchowej. Takim miejscem, do którego zawsze udaję się z drżeniem w sercu, jest grób św. Jana Pawła II.
Tym razem jego nawiedzenie połączone było z przejściem przez Drzwi Święte w bazylice św. Piotra z okazji Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia oraz zwiedzaniem zbiorów i dokumentacji Domu Polskiego im. Jana Pawła II przy via Cassia w Rzymie, który 8 listopada będzie obchodził 35-lecie poświęcenia przez papieża Polaka. Zapewne wielu polskich pielgrzymów zna doskonale ten gościnny dom, ale może nie wszyscy wiedzą, że mieści się w nim również przebogaty zbiór dokumentacji na temat nauczania papieża Wojtyły w kilkunastu językach, który siostry sercanki zawsze chętnie udostępniają dla potrzeb naukowych.
Zresztą wiele zebranych w Domu Polskim darów, które pielgrzymi przekazywali podczas audiencji św. Janowi Pawłowi II, stanowi jakby kalendarium jego pontyfikatu. Chyba najbardziej wzruszające to te podarowane przez byłych więźniów różnych niemieckich obozów koncentracyjnych, np. mały, ręcznie wykaligrafowany z pamięci przez uwięzionych księży mszalik, służący do potajemnego sprawowania Eucharystii. Takie pamiątki ukazują bardzo wyraźnie, jak wielkie zło II wojny światowej i innych reżimów pokonywane było siłą i niezłomnością ducha więźniów.
Temat walki z siłami zła powracał zresztą jeszcze wielokrotnie podczas mojego pielgrzymowania, zarówno w San Giovanni Rotondo u grobu św. Ojca Pio, któremu nieobca była walka z panem wszelkiego zła, oraz w Monte Sant’Angelo, gdzie znajduje się grota św. Michała Archanioła, pogromcy szatana. Miejsca te przypominają nam, że szatan i jego królestwo nie jest niczym abstrakcyjnym, choć tak właśnie przedstawia go cała współczesna (pop)kultura. I rzeczywiście Baudelaire miał rację, kiedy stwierdził, iż największe zwycięstwo diabła polega na tym, że ludzie przestali wierzyć w jego istnienie. I przez to tak łatwo są podatni na jego wpływ. Chociażby przez współczesną modę na różne okultystyczne i ezoteryczne aktywności.
Znamiennym zbiegiem okoliczności w czasie mojego pielgrzymowania i refleksji o działaniu złego w świecie była wiadomość o śmierci słynnego włoskiego egzorcysty o. Gabriela Amortha. W wielu książkach i wywiadach opisywał swoje spotkania ze złym i wielokrotnie na różnych spotkaniach z wiernymi upominał ich, aby szatana traktować poważnie. Będąc egzorcystą watykańskim, o. Amorth twierdził, że również Jan Paweł II wierzył w istnienie szatana jako upadłego anioła, pomimo że nawet wielu księży neguje wiarę w niego, opowiadając się za istnieniem nieokreślonych złych sił, fluidów czy energii. Szkoda, bo właśnie owo zanikanie wiary w moc złego, a przez to rezygnacja z opierania się jego mocy przez świadome odrzucenie jego pokus oraz przez szczególną modlitwę doprowadziły również do kryzysu w samym Kościele. Niestety, po Soborze Watykańskim II modlitwa odmawiana na zakończenie Mszy do św. Michała Archanioła o ochronę przed zasadzkami złego ducha, którą ułożył papież Leon XIII, została oficjalnie zniesiona. Ale dobrze, że w ostatnich latach w coraz większej liczbie parafii wraca ten zwyczaj oddawania się w opiekę potężnego Archanioła, który wie najlepiej, jak w naszym imieniu walczyć z innym, upadłym aniołem.
 |
Stefan Meetschen |
Co? Gdzie? Kiedy?
