Koniec maja i początek czerwca to nie tylko czas święceń kapłańskich, ale może nawet bardziej to czas kapłańskich jubileuszy. Bo jubileusz, zwłaszcza ten zaawansowany – złoty czy diamentowy – to trochę tak jak dzień o zachodzie słońca. Podczas gdy uroczystość święceń – i analogicznie zaślubin – bardziej jest jak dzień o wschodzie słońca, którego skwar południa oraz trudy i zmęczenie popołudnia są jeszcze daleko w przyszłości i dopiero rysują się na horyzoncie. A owoce życia i wypełnione powołanie poznajemy wtedy, gdy słońce zaczyna chylić się ku zachodowi.
Bardzo lubię uczestniczyć w uroczystościach jubileuszowych. Są one znakiem trwałości i stabilności, mocną skałą we współczesnym świecie, w którym króluje tymczasowość, brak zobowiązań, szybkie znudzenie podjętą drogą życiową, lekceważenie słowa danego Bogu. Jubileusze kapłańskie pokazują, że jest w życiu coś trwałego, że można być wiernym Bogu i własnemu powołaniu pomimo różnych życiowych, kościelnych i światowych zawirowań. „Jubileusze to momenty ważne w życiu kapłana. Stanowią one jak gdyby kamienie milowe na drodze powołania” – napisał św. Jan Paweł II w Liście na Wielki Czwartek w 1996 r. Dla nas, wiernych, są latarniami na naszej własnej drodze powołania: małżeńskiego czy do życia w samotności. Pokazują, że można, że da się dotrzymać obietnicy złożonej Bogu, ale należy pamiętać o jednym: że „uczyniwszy na wieki wybór, w każdej chwili wybierać muszę”, jak pisał Jerzy Liebert. Wytrwanie w powołaniu to powszedni, osobisty wybór, ale również łaska.
Dobrze o tym wiedzą kapłani z 25-letnim, 50-letnim, a nawet 55-letnim „stażem”. Taki piękny jubileusz przed kilkoma dniami obchodził także mój wuj. Wyświęcony w 1962 r. przez kard. Stefana Wyszyńskiego, przeżył wiele zwrotów w naszej ojczyźnie, a więc i w stosunku państwa do Kościoła; wiele zwrotów w życiu kościelnym – bo przecież chociażby wprowadzenie liturgii posoborowej. Jako kapłan czerpał z nauczania co najmniej sześciu papieży, głosił doroczne rekolekcje dla Polonii w Szwecji oraz prowadził pielgrzymki do amerykańskiej Częstochowy.
Pracował w parafii razem z błogosławionym ks. Jerzym Popiełuszką, przyjaźnił się z wieloma cichymi świętymi, którzy już odeszli, a którzy także pozostali do końca wierni swojemu powołaniu. Czasem przychodziło zmęczenie, tak po ludzku, oraz choroby – coraz cięższe, trudności w widzeniu, słyszeniu i poruszaniu się. Bo, jak mówił papież Franciszek w Wielki Czwartek 2015 r., „zadanie namaszczenia ludu wiernego nie jest łatwe, jest trudne. Prowadzi nas do zmęczenia i znużenia. Doświadczamy tego we wszystkich formach: od zwykłego zmęczenia codziennej pracy apostolskiej, aż po znużenie chorobą i śmierć, w tym spalanie się w męczeństwie. (…) A nasze zmęczenie, drodzy kapłani, jest jak kadzidło, które w milczeniu wznosi się do nieba. Nasze zmęczenie idzie prosto do serca Ojca”.
Teraz powoli dzień pracy na roli Pana dobiega końca. Ale czas, który jeszcze pozostał, na emeryturze, to nie tylko chwile wyciszenia i wewnętrznego przebywania z Tym, który go na swoją służbę powołał. To także pomoc w pobliskich parafiach, odprawianie Mszy w licznie powierzanych przez rodzinę i znajomych intencjach w pięknej kaplicy Domu Księży Emerytów, odwiedziny u starych przyjaciół i duchowe rozmowy. Zawsze z uśmiechem, ze słowem otuchy – już teraz niespiesznie – bo przecież to też ważna część kapłańskiego powołania.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
