Tegoroczny Dzień Chorego, obchodzony we wspomnienie Matki Bożej z Lourdes, przypadające 11 lutego, będzie chyba jednym z najsmutniejszych. Ale nie dlatego, że choroby, ból, cierpienie napawają smutkiem – chociaż i tak się dzieje – ale dlatego, że kilkanaście dni temu w cywilizowanym kraju, jakim jest Wielka Brytania, zagłodzono na śmierć polskiego pacjenta w szpitalu w Plymouth. Po śmierci Polaka przewodniczący episkopatu abp Gądecki napisał, abyśmy „mówili odważnie NIE barbarzyńskiej cywilizacji śmierci”.
Dzień Chorego to smutny dzień nie dlatego, że na świecie żyją chorzy, którzy zmagają się z cierpieniem, ale dlatego, że nie ma dla nich we współczesnym świecie miejsca. Coraz więcej krajów wprowadza eutanazję, coraz bardziej obniżając wiek, w którym można jej dokonać. Przed kilkoma dniami wspomagane samobójstwo zalegalizował parlament Portugalii, który argumentował je jako „prawo obywateli do godnej śmierci”. Ale śmierć tylko wtedy jest godna, kiedy człowiek jej nie przyspiesza i nie doprowadza do jej nadejścia.
Tegoroczny Dzień Chorego będzie smutny także z powodu pandemii, która w ubiegłym roku zebrała ogromne żniwo w postaci ofiar śmiertelnych, ale również chorych, wśród których znaleźli się często nasi bliscy. W sumie na świecie na COVID-19 zachorowało już 98 mln ludzi. Wielu zmarło, posługując chorym i tym samym dając świadectwo, że choremu należy pomagać zawsze, wszędzie i do końca.
Wspaniałe świadectwo dali w ubiegłym roku kapelani we włoskich szpitalach, domach opieki czy więzieniach, którzy za pomoc chorym zapłacili najwyższą cenę. Ale również kapłani i misjonarze w innych krajach, którzy nie opuścili chorych w kolejnych falach pandemii. Zresztą, nie tylko oni. Lekarzy i pielęgniarek, którzy bez wahania poszli na oddziały covidowe zajmować się zarażonymi pacjentami, też było i nadal jest wielu.
Sytuacje ekstremalne, takie jak panująca epidemia, weryfikują nasze postawy i ukazują siłę życiodajną lub śmiercionośną społeczeństw. Są pewnego rodzaju egzaminem, który społeczeństwo zdaje albo nie. I tu występuje ogromny dysonans, jako że tak bardzo jak współczesne społeczeństwa ratują chorych na COVID-19, tak nie dbają o chorych terminalnie czy też o dzieci poczęte.
W 2020 r. najczęstszą przyczyną śmierci w skali całego globu nie był wcale COVID-19, ale tzw. aborcja. Według raportu Worldometers w ubiegłym roku życie z powodu aborcji straciło 42,6 mln nienarodzonych dzieci. Kolejnymi przyczynami śmierci były nowotwory (8,7 mln ludzi), nikotyna (5 mln), COVID-19 (1,8 mln), HIV/AIDS (1,7 mln) i inne choroby (13 mln). Ergo: aborcja pochłonęła aż 23,2 razy więcej istnień ludzkich niż koronawirus. To daje do myślenia.
W związku z Marszem dla Życia, który co roku pod koniec stycznia przechodził ulicami Waszyngtonu, a który w tym roku odbył się on-line, papież Franciszek napisał na Twitterze, że „kultura życia jest dziedzictwem, które chrześcijanie pragną dzielić ze wszystkimi. Każde ludzkie życie, jedyne i niepowtarzalne, stanowi niezbywalną wartość. To powinno być głoszone ciągle na nowo, z odwagą w słowach i w czynach”. Słowa papieża odnieść można do każdego życia: tego pozostającego jeszcze w łonie matki, tego cierpiącego na nieuleczalną chorobę, tego przykutego do łóżka i wspomaganego odżywianiem i nawadnianiem.
Osoby chore są skarbem dla społeczeństwa, choć ono postrzega je coraz częściej jako ciężar. Dlaczego skarbem? Jan Paweł II w przemówieniu wygłoszonym w Wiedniu w 1983 r. powiedział: „W każdym przypadku choroba i cierpienie są ciężką próbą. Ale świat bez ludzi chorych – choć to zabrzmi może paradoksalnie, byłby światem uboższym o przeżycie ludzkiego współczucia, uboższym o doświadczenie nieegoistycznej, niekiedy wręcz heroicznej miłości”.
To, czy kultura życia przeważy nad kulturą śmierci, zależy od każdego z nas.
Co? Gdzie? Kiedy?
