Chadecja w Polsce?

Nietrudno zgadnąć, co by było, gdyby wezwanie do utworzenia partii chrześcijańsko-demokratycznej z prawdziwego zdarzenia padło z ust któregoś z biskupów w Polsce. Pamiętamy zapewne wrzawę sprzed kilku lat po wypowiedzi abp. Józefa Michalika, zachęcającej, aby „katolik głosował na katolika, komunista na komunistę itd.”. Cóż dopiero, gdyby episkopat ogłosił potrzebę powstania nowej partii politycznej pod patronatem Kościoła! A z taką właśnie inicjatywą wystąpił we Włoszech w ubiegłym tygodniu sekretarz Papieskiej Rady Iustitia et Pax bp Mario Toso.

Partia taka miałaby zostać utworzona w porozumieniu z Konferencją Episkopatu Włoch i bazować na działających już ruchach religijnych oraz mogłaby liczyć na wsparcie ze strony duchownych. Jej obecność w parlamencie miałaby wzmocnić ochronę wartości szczególnie bliskich Kościołowi: zwłaszcza małżeństwa, rodziny i życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci. W powstaniu nowej partii watykański hierarcha widzi również szansę na wymianę pokoleniową wśród polityków. Miałoby to przeciwdziałać alienacji młodzieży z życia społecznego i przyczynić się do odnowy moralnej państwa. – Jeśli stronnictwa polityczne pozostaną zamknięte same w sobie, stając się kastami, nie będzie możliwa jakakolwiek odnowa – powiedział bp Toso.

Diagnoza wydaje się tak samo trafna dla Włoch, jak i dla Polski. Ale już zasugerowane Włochom metody uzdrowienia obecnej sytuacji są u nas nie do powtórzenia. I to z wielu powodów. Po pierwsze, nie wierzę, aby Konferencja Episkopatu Polski wydała jakiekolwiek wspólne oświadczenie, które wychodziłoby poza nauczanie prawd wiary, moralności i obronę dobrego imienia jej członków. Pełnej zgody od lat nie ma nawet w sprawach katolickiej radiofonii, telewizji czy prasy, o czym świadczy fiasko projektu Radia Plus, Telewizji Puls i ciągle niedoszłej gazety codziennej. Próba reaktywacji Akcji Katolickiej jako wielkiego ruchu społecznego też nie zakończyła się sukcesem, podobnie jak wiele innych akcji zainicjowanych odgórnie przez episkopat. To może zniechęcać, zwłaszcza w zestawieniu z sukcesem takich inicjatyw oddolnych jak Lednica, Radio Maryja, „Szlachetna Paczka” czy sanktuarium w Licheniu.

Do trudności wewnętrznych trzeba dodać zewnętrzne. Bo przecież każda inicjatywa, której celem byłaby większa obecność katolików w polityce, zawsze spotyka się u nas z miażdżącą krytyką mediów i salonów prawie w całości antyklerykalnych. Ba, formalne wsparcie jakiejkolwiek inicjatywy politycznej podejmowanej przez świeckich też bywa ryzykowne. Doświadczenie z ZChN-em, w którym jednym z głównych aktywistów był opluwający dzisiaj wielu biskupów i księży Stefan Niesiołowski, pozostaje trudne do wymazania z pamięci. A dzisiejsze partie należące do frakcji chadeckiej (PO i PSL) często forsują projekty sprzeczne z chrześcijaństwem. Podobnie jest zresztą w Niemczech i w innych krajach na północ od Alp. A sedno problemu tkwi w tym, że u nas za dużo jest takich, którzy chcą się czasami posłużyć Kościołem, a za mało tych, którzy chcą służyć Kościołowi Chrystusowemu (nie księżom) niezależnie od koniunktury. Marginalizacja w polityce choćby takich ludzi jak Marek Jurek czy Wiesław Chrzanowski i autentycznie chadeckich formacji Polska Plus czy Polska XXI wiele mówi nie tylko o polskiej polityce, ale i o polskim katolicyzmie. Pokazuje też, gdzie są największe wyzwania dla duszpasterstwa, jeśli naprawdę chcemy zmieniać świat.


ks. Henryk Zieliński
henryk.zielinski(at)idziemy.com.pl
Idziemy nr 30 (307), 24 lipca 2011 r.