Brzeziński i Jan Paweł II

Zmarły 26 maja Zbigniew Brzeziński oraz Jan Paweł II bardzo wiele uczynili dla dobra interesów ich Ojczyzny, Polski.

Poznali się w 1976 r., gdy kard. Karol Wojtyła jako przewodniczący delegacji Episkopatu Polski przebywał w USA w związku z uczestnictwem w 41. Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Filadelfii. Metropolita krakowski poza Filadelfią odwiedził wtedy Boston, Waszyngton, Doylestown, Baltimore, Orchard Lake, Detroit, Plymouth i Buffalo, gdzie odbywał spotkania ze środowiskami polonijnymi. Na Uniwersytecie Harvarda w pobliżu Bostonu 27 lipca kard. Wojtyła wygłosił wtedy w języku angielskim wykład „Uczestnictwo czy alienacja”, na którym był obecny prof. Zbigniew Brzeziński.

Dwa lata później we władzach ZSRR zawrzało: jak obywatel z kraju socjalistycznego mógł zostać wybrany papieżem? Tajny raport sporządzony przez KGB stwierdzał zupełnie bezpodstawnie, że do wyboru polskiego kardynała na papieża przyczynili się biskupi niemieccy i amerykańscy, zwłaszcza mający polskie korzenie kard. John Król oraz… Zbigniew Brzeziński, ówczesny doradca prezydenta USA ds. bezpieczeństwa narodowego. W jaki sposób osoba świecka, nie będąca uczestnikiem konklawe, mogła odegrać czołową rolę w wyborze papieża, pozostanie chyba na zawsze przykładem absurdalnego rozumowania, które było codziennością w systemie sowieckim. Takie nonsensy władze ZSRR przyjmowały jako wytłumaczenie nowej sytuacji, która je nie tylko przeraziła, ale wręcz sparaliżowała. Hierarcha, który z własnego długoletniego doświadczenia znakomicie znał realia ustroju socjalistycznego, a przy tym najbliższy współpracownik takiego wroga ustroju, jak kard. Stefan Wyszyński, był szczególnie niebezpieczny. Nic więc dziwnego, że szybko podjęto działania mające na celu „zneutralizowanie zagrożenia”, których uwieńczeniem stał się dzień 13 maja 1981 r. Atak na Brzezińskiego władze radzieckie powtórzyły w 1980 r., gdy w Rzymie – za zgodą papieża – odbył się Synod Kościoła greckokatolickiego, formalnie zlikwidowanego w 1946 r. przez władze sowieckie podczas tzw. Synodu Lwowskiego. Synod określano jako spisek USA i Watykanu przeciwko ZSRR. Tak „przy okazji” polską wersję „L’Osservatore Romano” informującą o Synodzie po prostu skonfiskowano.

Gdy po strajkach sierpniowych w Polsce sytuacja stała się napięta, Zbigniew Brzeziński w grudniu 1980 r. informował papieża Jana Pawła II o możliwości interwencji militarnej ze strony ZSRR. Celem miała być obrona interesów Układu Warszawskiego. Administracja Cartera wysłała wtedy do rządu na Kremlu sygnał, że interwencja w Polsce będzie miała znacznie poważniejsze skutki międzynarodowe niż te, które miały miejsce podczas interwencji w ówczesnej Czechosłowacji czy podczas wojny w Afganistanie.

Po raz drugi Wojtyła i Brzeziński spotkali się w październiku 1979 r. gdy Jan Paweł II odbył swoją pierwszą podróż do USA. I choć papież był oficjalnie gościem prezydenta Jimmy'ego Cartera, w nuncjaturze apostolskiej w Waszyngtonie odbyło się nieformalne, niezaplanowane wcześniej kilkugodzinne (!) spotkanie papieża Wojtyły z prof. Brzezińskim. Omawiano najważniejsze problemy światowe. Okazało się wtedy, jak wiele łączy obu rozmówców. Po rozmowie Brzeziński szczerze wyznał, że gdy rozmawia z prezydentem Carterem, ma wrażenie, że rozmawia z przywódcą religijnym, a gdy rozmawia z Janem Pawłem II – ze światowym mężem stanu. Wkrótce Brzeziński złożył oficjalną wizytę w Watykanie, gdzie była okazja do kolejnych rozmów.

W latach następnych św. Jan Paweł II spotykał się ze Zbigniewem Brzezińskim kilkakrotnie podczas dorocznych spotkań przedstawicieli intelektualistów w Castel Gandolfo.

Warto też dodać, że prof. Brzeziński wspierał przyjęcie Polski do NATO. Polska wiele zawdzięcza Profesorowi, wielkiemu przyjacielowi Polski, kawalerowi Orła Białego.