Dobiega końca czas tegorocznych – duchowych, można by powiedzieć – jubileuszy. Stulecie objawień fatimskich i Rycerstwa Niepokalanej pokazało, jak aktualne dla współczesnego świata jest przesłanie przekazane przez troje pastuszków oraz intuicja młodziutkiego wtedy Maksymiliana Kolbego.
W ostatnich tygodniach dobiegły końca również inne jubileusze, mianowicie 500-lecia reformacji i 300-lecia masonerii. Jaki jest ich bilans? Otóż niemieckie media podają, że na organizację obchodów „Roku Lutra” instytucje państwowe i kościelne wspólnie wyasygnowały pół miliarda euro, podczas gdy uczestników tychże inicjatyw było rażąco mniej, niż się spodziewano. Z kilku powodów.
Po pierwsze, zabrakło duchowego charakteru obchodów, które zostały zorganizowane w sposób tak neutralny, że bardziej przypominały – jak zaznaczają niemieccy publicyści – zjazd partii Zielonych, niż wydarzenie kościelne. Po drugie, sam Marcin Luter jest dla protestantów problematyczny, jubileusz reformacji bowiem nieuchronnie przypomniał fakty historyczne związane z życiem i nauczaniem jej twórcy, a nie są one zbyt pochlebne ani dla Kościoła ewangelickiego, ani dla dialogu, jaki Kościół ten prowadzi z innymi wyznaniami. Wyeksponowane z tej okazji źródła historyczne przypomniały, że powodem, dla którego Luter znalazł się w klasztorze, było niekoniecznie powołanie, raczej potrzeba azylu po tym, jak w pojedynku zabił swego kolegę ze studiów. Poczucie winy z tego powodu zaowocowało również stworzeniem przez niego doktryny o usprawiedliwieniu wyłącznie przez wiarę, bez względu na uczynki.
Inną problematyczną dla wiernych Kościoła ewangelickiego cechą Lutra był i jest jego antysemityzm, przywoływany na wielu spotkaniach związanych z jubileuszem. Były rabin Wirtembergii Joel Berger podczas wrześniowego kongresu żydowskiego w Kolonii stwierdził w odniesieniu do Marcina Lutra, że Kościół ewangelicki celebruje największego „nienawistnika i tępiciela Żydów” w dziejach Niemiec. W takiej atmosferze trudno liczyć na duchową czy inną odnowę luteranizmu, którą z okazji jubileuszu reformacji przepowiadali niektórzy ekumeniści.
Masoneria przeżywa stagnację,
a średnia wieku niemieckich masonów jest bardzo wysoka
Równie, a nawet bardziej pesymistycznie wypadł jubileusz wolnomularstwa, którego szczytowe obchody pod hasłem „300 lat nowoczesnej, zorganizowanej masonerii” przypadły w Niemczech na wrzesień. Podczas uroczystości w Hanowerze, w których wzięło udział trzystu masonów, a swoje pozdrowienia przesłał prezydent Niemiec Frank-Walter Steinmaier, Wielki Mistrz Wielkich Zjednoczonych Lóż Niemiec Christoph Bosbach stwierdził, że „w ciągu ostatnich 40 lat masoneria straciła niemal połowę swych członków, podczas gdy w tym samym czasie ludność świata się podwoiła”. Również rzecznik prasowy Frank Mielke z Kolonii potwierdził dla niemieckiej agencji Idea, że masoneria przeżywa stagnację, a średnia wieku niemieckich masonów jest bardzo wysoka.
Obecnie pięć Wielkich Lóż i 500 lokalnych lóż w Niemczech liczy w sumie około 15 tys. członków, podczas gdy przed wojną było ich około 130 tys. Do ponownego wzrostu liczby masonów nie przyczyniło się nawet to, że w 1973 r. Kościół ewangelicki w Niemczech zezwolił swoim wiernym na wstępowanie do lóż masońskich.
Pomimo wielkich zapowiedzi na długo przed rokiem 2017, oba jubileusze wypadły słabo. Okazało się, że obie instytucje mają niewiele do zaproponowania swoim członkom. Ludzie to czują i dlatego woleli zostać w domu, niż pofatygować się na obchody. Tylko w tych wspólnotach, w których stawiane są przed ludźmi wymagania dotyczące ich człowieczeństwa, członków będzie przybywać. To paradoks, który jednak zawsze się sprawdza. Bo jeśli coś jest trudne, to jednocześnie oznacza, że jest też wartościowe. W przeciwnym razie umrze śmiercią naturalną.
.jpg&w=624&h=543)
Co? Gdzie? Kiedy?
