Adwent mimo wszystko

W tym numerze tygodnika, podobnie jak w poprzednim, pojawiają się apele o poważne potraktowanie planów ministerstwa edukacji, które chce „tylnymi drzwiami” wprowadzić bulwersujące elementy wychowania seksualnego do polskich szkół. Weronika Kostrzewa w komentarzu „Wiele nam dano i wiele zadano” głosem matki katoliczki zachęca rodziców do wzięcia rzeczywistej odpowiedzialności za wychowanie swoich dzieci, które przez chrzest włączyli do Kościoła i obiecali wychować w jego nauczaniu.

Zdezerterować nie wolno. Zamiary ministerstwa pokazują, że kierownictwu resortu bardziej zależy na wprowadzaniu ideologicznej agendy niż na dbaniu o poziom kształcenia i wychowania. Edukacja zdrowotna, o której szerzej pisze Monika Odrobińska w analizie o wymownym tytule „To dopiero początek” (s. 18), mając wiele dobrych treści (choć dublujących treści zdrowotne obowiązujące już na innych zajęciach), staje się furtką do przemycenia zideologizowanej wizji płciowości i seksualności. Tym razem jest to niezgodne nie tylko z antropologią i moralnością chrześcijańską, ale – wydaje się – z poglądami większości. O słuszności tej tezy może świadczyć brak realnych konsultacji i odniesienia się do stawianych zarzutów przez ministerstwo. Zamiast tego przedstawiciele władzy pozwalają sobie na zbywanie uwag uszczypliwościami i kpinami.

Rozpoczynamy Adwent, który jest szczególnym czasem oczekiwania na uroczystość Narodzenia Pańskiego. Obyśmy potrafili jak najlepiej przeżyć te cztery tygodnie. Chrześcijanin w każdym czasie wezwany jest do nawracania się, jednak to w Adwencie jesteśmy szczególnie wezwani do przechodzenia od wyuczonego pacierza i zewnętrznych praktyk do ciągłego pogłębiania swojej więzi z Chrystusem Panem. Dlatego na początku tego okresu liturgicznego proponujemy naszym Czytelnikom temat wiary żywej.

W reportażu Barbary Stefańskiej „Bliżej Jezusa” (s. 12) znalazły się wypowiedzi osób, które przez część swojego życia były „niedzielnymi katolikami” – odmawiały pacierz, bywały co tydzień na Mszy Świętej, co jakiś czas się spowiadały – ale to wszystko ani nie dawało im poczucia żywej więzi z Chrystusem, ani nie prowadziło do rozkwitu życia. Taka „duchowa wegetacja” w niełatwych dla chrześcijan czasach to stan, w którym łatwiej odejść od Boga i Kościoła, niż znaleźć dalsze argumenty za tym, aby wierzyć. A cóż dopiero mówić o zdolności do dania świadectwa o Chrystusie Zmartwychwstałym? To już staje się niemożliwe. Osoby wypowiadające się w reportażu pokazują, jak dotarły do etapu wiary żywej – takiej, w której wiele rzeczy staje się możliwe dzięki doświadczeniu spotkania z Panem Jezusem – Bogiem życia.

O tym, jak samemu nawracać się ku wierze żywej i dojrzałej, mówi również ks. Robert Skrzypczak w rozmowie z Ireną Świerdzewską „Powrót do źródła” (s. 10). Adwentowe oczekiwanie jest doskonałą okazją do pogłębienia własnej więzi z Chrystusem, gdyż ona zawsze może być mocniejsza. Dzięki temu stajemy się zdolni głosić światu kerygmat, czyli podstawowe prawdy wiary: Jezus przyszedł i umarł za mnie, chce dać mi swoje przebaczenie i zbawienie. Targany niepokojami i sprzecznościami świat bardzo potrzebuje tej prawdy! Potrzebuje jej pojedynczy człowiek. Zdolność do głoszenia kerygmatu jest testem na wiarę żywą. Jeśli umiesz przekazać innym, że Bóg żyje i ma dla Ciebie dobry plan na życie, to znaczy, że sam już to odkryłeś i chcesz się tym podzielić.

Prawda o miłości Boga jest centralną prawdą wiary. W Adwencie uświadamiamy ją sobie przez spojrzenie na Maryję, która przyjmuje zwiastowanie anielskie i oczekuje narodzin Syna Bożego. Włączmy się w to oczekiwanie, dzięki któremu szczeliny naszego serca zostaną nasączone olejkiem radości Bożej: pomimo planów ministerialnych, słabości naszej wiary, mimo wszystko.