Rozumiem, że ostatnie zdanie to ironia. Problem w tym, że wielu ludzi naprawdę wierzy w tego rodzaju bzdury. Straszenie „państwem wyznaniowym” ma w III RP już długie tradycje. Od początku lat 90. rzekomym zagrożeniem ze strony Kościoła straszyły Urbanowe „Nie” i Michnikowa „Gazeta Wyborcza”. Wmawiały ludziom, że postkomunistyczne układy, stare służby, agenci itp. nie istnieją, a jeśli nawet kiedyś agenci istnieli, to obecnie są bez reszty oddani budowaniu nowej Polski i dobrobytu wszystkich Polaków. „Czerwoni” stali się dobrzy, a źli okazali się „czarni” – taka była linia coraz bardziej rozprzestrzeniającej się propagandy.
Księża w Polsce nie są członkami partii, nie startują w wyborach politycznych, nie zasiadają w sejmie, senacie czy też w sądach. Nie zabiegają o wyborców poprzez składanie im różnych obietnic. Mają jednak prawo i obowiązek głosić naukę Kościoła, nie tylko w świątyniach, ale także w przestrzeni publicznej, „w porę i nie w porę” – jak pisał św. Paweł. Czy i jak to nauczanie zostanie przyjęte, zależy od każdego, do kogo ono dociera. Kościół nikogo do niczego nie zmusza. Przypomina jednak, że nie można być katolikiem, a jednocześnie wspierać idei sprzecznych z katolickim nauczaniem. Nie ma w tym żadnego ograniczania wolności. Jest za to elementarna logika.
Kościół nie oczekuje ani od obecnych, ani od przyszłych władz, że będą troszczyć się o jego jakieś interesy. Oczekuje natomiast współpracy ze strony państwa w służbie na rzecz dobra wspólnego. Jeśli jakiś podmiot kościelny prowadzi przedszkole, szkołę, uniwersytet i dostaje na tego rodzaju działalność jakąkolwiek dotację ze strony państwa, to na tym zyskuje i społeczeństwo, które ma większy wybór, i państwo, które na analogiczne instytucje musiałoby wydać o wiele więcej. Jeśli katecheci są opłacani z budżetu państwa, to nie są to jakieś interesy Kościoła, ale interes społeczny, skoro zdecydowana większość rodziców w Polsce chce posyłać swe dzieci na lekcje religii. Jeśli państwo dołoży się do remontu zabytku, będącego w rękach instytucji katolickiej, to tylko na tym skorzysta, bo gdyby nie troska Kościoła, to państwo musiałoby samo w całości pokryć koszty prac renowacyjnych albo pozwolić zabytkowi zmarnieć i zawalić się. Pozycja Kościoła w Polsce nie wynika z jakiejś troski państwa, ale z prostego faktu, że większość obywateli określa się jako katolicy. Państwo nie robi Kościołowi łaski, bo w ostatecznym rozrachunku to państwo korzysta z obecności i działalności Kościoła w życiu społecznym. Tak było za komuny, tak jest i teraz.
Takie osoby jak red. Olejnik albo próbują manipulować opinią publiczną, albo naprawdę nie są w stanie ogarnąć rzeczywistości. I pojąć, że większość biskupów i księży podchodzi z coraz większym dystansem do PO nie dlatego, że pisowska opozycja obiecała Kościołowi jakieś „interesy”. Po prostu trudno nie dystansować się wobec partii, która w sprawach światopoglądowych tak bardzo skręciła na lewo, że przyjmuje ustawy godne Palikota i Grodzkiej. „Interesem” Kościoła jest bowiem bycie wiernym nauczaniu Chrystusa i apostolskiemu dziedzictwu wiary. Kościół nie utożsamia się z żadną partią, ale chce współpracować ze wszystkimi, pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne z powierzoną mu przez Jezusa misją.
 | Dariusz Kowalczyk SJ dkowalczyk(at)jezuici.pl Idziemy nr 32 (515), 9 sierpnia 2015 r. |
Co? Gdzie? Kiedy?
