Zaczęliśmy czyszczenie i krystalizację kamienia w prezbiterium kościoła.

Kawałkami, uwzględniając nierówności.

Z czasem będzie jednak widać możliwości dzisiejszych środków i maszyn.

Jest piewcą łagodności Bożej.

Zwłaszcza wobec grzesznika.

Tego, który z własnej winy wpadł w kłopoty.

Dzisiaj w czasach ocen, słów bez miłosierdzia. Św. Łukasz pyta mnie:

Jaka miarą Ty chcesz być osądzony?

Wg miłosierdzia czy wg sprawiedliwości?

Michał i Ula zjechali do Polski.

Wrócili do kraju, w ojczyste miejsca.

Rozmawiałem z Michałem cały wieczór.

Dla mnie decyzja powrotu do kraju jest warunkowana jednym:

Gdzie będę mógł bardziej kochać Boga, ludzi, najbliższych?

Czy w Polsce, czy za granicą?

Ale żeby usłyszeć odpowiedź, trzeba mieć wolne serce.

Michał z Ulą dzięki trwaniu przy Bogu mieli takie serca.

Tak przynajmniej o tym myślę.

Zmarł Piotr Pawłowski.

Był ambasadorem ludzi niepełnosprawnych, twórcą i prezesem Fundacji Integracja.

Skończył przede mną Instytut Studiów nad Rodziną Uniwersytetu im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego.

Już tam go chwaliliśmy, że niepełnosprawny może zrobić 4 razy więcej niż pełnosprawny.

Potem Piotr przygotowywał się z narzeczoną do małżeństwa na kursie przedślubnym, który prowadziłem z Irkiem i Małgosią w Zielonce.

Dziękuje Panu Jezusowi za jego, Piotra, życie.

Pokazuje ono wielkość, siłę, wyższość ducha ludzkiego.

Przekleństwo przychodzi wraz z odwróceniem się od Boga.

Przekleństwo oznacza tyranię złego ducha, tyranię niewoli złośliwego  w nas.

Miłosierdzie Boże jest ratunkiem dla człowieka grzesznego.

Kluczem do Miłosierdzia jest zaufanie. „Jezu, ufam Tobie”.

Przedstawicielami takiego zaufania do Boga byli święci Pana, zwłaszcza Abraham.

Dał posłuch wierze.

To go uratowało.

Poza tym zaufaniem zaczyna się przekleństwo.

Piszę o tym, bo czasem rozumiemy przekleństwo jako fatum zapominając o obecności Boga.

Ktoś rzucił na nas przekleństwo albo my je na siebie ściągnęliśmy – tak myślimy.

Tymczasem prawda jest taka, że przekleństwo nie może uderzyć w człowieka, który pokłada całkowita nadzieję w Bogu.  

Rekolekcje dla księży:
Stara Wieś - o.Jezuici.
- 1 Tydzień - 16–24 października; 5–13 grudnia; 6–14 lutego; 26 marca – 3 kwietnia; 29 czerwca – 7 lipca; 5–13 sierpnia - prowadzi K. Dyrek SJ

- 2 Tydzień – 15–23 listopada; 5–13 grudnia; 6–14 lutego; 8–16 maja; 29 czerwca – 7 lipca; 5–13 sierpnia; 22–30 października - prowadzi K. Dyrek SJ

- po 35 roku– 27 grudnia–4 stycznia; 16–24 lipca; 22–30 sierpnia

- po 45 roku – 15–23 stycznia; 16–24 lipca; 22–30 sierpnia

3 dniowe rekolekcje dla księży - 26 – 29 listopada – Bliskość Boga – nasza bliskość apostolska – prowadzi o.Tadeusz Hajduk SJ

Właśnie przygotowujemy festyn parafialny.

Co chwila ktoś wpada do mnie i coś chce.

Miłe zamieszanie.

Bardzo miłe, bo to ludzie chcący coś zrobić.

Super.

A propos Pani Postek, to koleguje się z Grzegorzem, jej synem.

Razem robiliśmy teatr w LO.

Grzesiek był uzdolnionym autorem tekstów i reżyserem.

Ja natomiast –zapewne także uzdolnionym - aktorem.

Z Grześkiem łączyła nas też sympatia do muzyki.

Pamiętam, jak słuchałem w jego domu płyt rockowych.

Grzesiek cały czas ma żywy kontakt z muzyką i środowiskiem muzycznym.

Czasem coś napisze w Internecie o jakimś koncercie.

Wyciągnął mnie tydzień temu na Róbrege.

Byłem jakieś 33 lata temu na tym festiwalu.

Fajnie było to odświeżyć.

Zwłaszcza, że Grzesiek lepiej wiedział, kto jest ten, co właśnie występuje.

Ja szczególnie cenię Darka Malejonka, kiedy śpiewa reggae.

I Tomka Budzyńskiego, kiedy śpiewa wszystko inne.

Dwa utwory: Ambicja i Psalm 125 połączyły mi klamrą oba festiwale.

Róbrege teraz i to z czasów ogólniaka.

Dwa tygodnie temu obchodziłem 100-lecie mojego LO.

Liceum im. Adama Mickiewicza w Węgrowie.

100-lecie, myślałem – godne wyzwanie dla mnie.

Miałem bowiem biwalentne uczucia związane z tą szkołą.

Bardzo ciepło wspominam Internat pod dyrektorską ręka Pana Jana Tempczyka.

Dobry klimat, sympatyczni wychowawcy, miłe Panie w kuchni.

Natomiast szkoła oprócz niezłego poziomu kojarzyła mi się z klimatem strachu.

Dziewczyny stanowiące większość w szkole reagowały na niektóre ostre nauczycielki panika, nerwowością.

Powstawał syndrom sztokholmski.

Uczennice, które panicznie bały się niektórych nauczycielek, regularnie potem odwiedzały je jako już absolwentki.

Było to dla mnie jakieś kiepskie wspomnienie.

Na tyle silne, że zagłuszało we wspomnieniach te dobre rzeczy.

Modliłem się nieraz za moje, nasze nauczycielki.

Zwłaszcza za zmarłych nauczycieli.

Skoro jednak uleczenie jest w ranach a nie poza ranami, pojechałem razem z księdzem Wojtkiem Lipką na wspomniane 100-lecie.

Potrzebowałem takiej konfrontacji.

Wejść wspomnieniami w ciemną stronę szkół mikro-terror, klasówki, promocje socjalizmu.

I wszedłem w akceptację.

To MOJE liceum, lepsze i gorsze, ale MOJE.

MOJE LICEUM, innego nie kończyłem.

W efekcie cieplej mogę wspominać dobre rzeczy.

Wybieram się niedługo z moim z bratem do Zbyszka Filiksa na wspominanie.

Odwiedziła mnie ostatnio, nasza Pani od geografii, Pani Postek.

To było przemiłe spotkanie