Eucharystia, Boże Ciało, Najświętsze Ciało i Krew.

Jest po pierwsze Pamiątką Pana.

Po drugie to Ofiara Paschalna Nowego Przymierza.

Po trzecie jest Eucharystia Ucztą Pana.

Po czwarte jest realną, fizyczną Obecnością w Ciele i w Krwi.

Dziś świętujemy to wspólnie, parafialnie, całym Kościołem.

Adoracyjnie, z czcią.

Ba każdy z nas pojedynczo i jako społeczność jesteśmy po to stworzeni.

Aby Boga znać czcić, kochać i wiernie mu służyć.

Boga nie widzimy, ale czcimy.

W Postaciach widzimy tylko chleb i wino.

Wiarą ukorzyć trzeba zmysły i rozum swój.

Całym ludem zjednoczyć się w Adoracji Boga.

Przygotowuję podziękowania za udział w procesji Bożego Ciała.

Dla tych, którzy sprawią, że będzie ona uwielbieniem Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie i świadectwem wiary, nadziei i miłości.

Słucham ostatnio w aucie płyt „Męskie Granie”.

Tak oprócz odmawiania różańca podczas jazdy.

Kupiłem najpierw kilka nagrań MG w komórce.

Spodobało mi się i teraz kupuję płyty CD.

Nadciąga 10 edycja.

Szefami przedsięwzięcia byli Wojciech Waglewski,  Katarzyna Nosowska, Andrzej Smolik, Tomasz Organek, Krzysztof Zalewski.

Wszyscy oni są lubiani przeze mnie.

Przypilnowali poziomu.

Że jest muzyka a nie promocja „tolerancji”  czy czegoś tam.

Poza tym bardzo lubię zabawę stylami, łączenie nowego i starego, nowe aranżacje.

Z przyjemnością łowię z każdego roku dwie, trzy perełki.

Mamy w Polsce trzy Festiwale, na które chętnie bym zajrzał: Męskie Granie, Open’er Festival, OFF Festival.

A kiedyś będzie festiwal muzyki chrześcijańskiej.

Mamy dobrych katechetów.

Wczoraj spotkaliśmy się w gronie wszystkich księży.

Także przychodzącego neoprezbitera.

Także ks. Karola, choć nie uczy katechezy.

Spędziliśmy razem kilka godzin.

Podsumowując i planując, dyskutując i modląc się.

Katecheza jest jednak tak ważna, tak kluczowa.

Mimo dobrych katechetek i dobrych księży,

Mamy mało dzieci na Mszach Świętych.

Bardzo mało.

Panie Jezu, poprowadź nas.

Pokieruj, powiedz, czego chcesz.

Daj nam dobrą współpracę i siłę ducha.

Dziś byłem w szkole.

Z pewną nieśmiałością zasiadłem w gronie dyrektorów.

Ma to jednak sens.

Póki szkoła jest miejscem katechezy.

Katecheci są pod jurysdykcją Dyrekcji i organu zarządzającego.

Ale też pod władzą Kościoła.

Cieszę się, że Pani Dyrektor ma nastawienie na współpracę.

Ona ma tam głos decydujący i to jest jasne.

Ma swoje zdanie i ogarnia całość.

Nie podlizuje się jednak opcji antyklerykalnej.

Ani sceptycznej.

Ani reformatorskiej.

Tak jest moim zdaniem dobrze.

Zakończenie Roku 2018-2019 odbyło się więc bez jakichkolwiek przepychanek.

Dziś po każdej Msz świętej poświęcenie pojazdów przed wyjazdami wakacyjnymi.

Modliłem się, aby – głównie auta - szczęśliwie wyjeżdżały i bezpiecznie powracały.

Żeby kierowcy mieli pewną rękę i sprawne oko.

Żeby auta się nie psuły.

Trzeba się modlić i o takie rzeczy. Nawet najmniejsze.

Tyle razy anioł stróż uchronił mnie przed wypadkiem.

Dziękuje Ci, Aniele Stróżu.

Przyjacielu Dobry.

Dziś Uroczystość Najświętszej Trójcy.

Wierzę, że jesteśmy realnie mieszkaniem Boga – Trójcy Świętej.

Że ja jestem mieszkaniem Boga Trójjedynego.

Jakkolwiek to górnie i teologicznie brzmi.

Fakt, jest faktem.

Trójjedyny mieszka we mnie.

Tak, jestem grzesznikiem i przy tym, to trudne do pogodzenia.

Od chrztu jestem mieszkaniem Trójcy.

Domem Jego obecności.

***

Dziś ministranci pod opieką ks. Pawła i Marka Ornocha mieli uroczystą nominację.

Przyjmowali komże i sutanelle.

Przypomnienie, że nie są kimś zwykłym.

Po powrocie do zakrystii zażartowałem.

Zaśpiewałem coś śmiesznego i od razu poczułem, że coś nie tak.

Tak naprawdę zaśmiałem powagę wydarzeń.

Nikt nie jest przyzwyczajony do rzeczy wielkich.

Przynajmniej ja.

Ministranci w białych albach mają być jak aniołowie zebrani wokół stołu z jak w ikonie Trójcy Rublowa .

A na stole ołtarzu w szerokim kielichu ciało Baranka.

Znak ciała i krwi.

Adorować jak aniołowie Najświętsza Ofiarę.

Zaproszenie do Miłości Wiecznej.

„Byłoby czymś pięknym żyć…tym życiem trynitarnym,
które Jezus swoim przybyciem nam przyniósł”
- napisała św. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej.

Pod moim oknem zakwitły malwy.

Takie polskie.

Jak przy kapliczkach na wsi.

Albo drewnianych, bielonych domach.

Bardzo lubię.

Kręgi END i DK kończą roczną pracę.

Wczoraj byłem na zakończeniu pracy jednego z „moich” kręgów Domowego Kościoła.

Po pełnym spotkaniu był grill.

Taka nagroda za rok wytrwałej pracy.

W tym roku miałem też pod opieką jeden krąg END.

Miał być z w mojej parafii.

Ale na razie są tam ludzie ze wszystkich okolicznych parafii a nie z mojej.

Byłem ciekaw, na ile formuła END różni się od Domowego Kościoła.

Noszę jednak w sobie gotowość pracy i w takiej formie.

Małżeństwo to struktura sakralna.

Dziś miał być ostatni krąg przed wakacjami.

Ale odwołał się.

To jest problem.

Unikania tego, co potrzebne.

Podobnie proponuję na koniec kursu dla narzeczonych, żeby weszli do kręgu.

Choć z góry wiem, że się to zwykle nie udaje.

Ludzie, którzy najbardziej potrzebują kręgu, są kuszeni, aby go omijać.

W niedzielę odbył się w naszej parafii Rodzinny Festyn Parafialny.

 Miał zadanie integracyjne.

Dziękujemy, dziękuję Ci, Boże, że się udało.

Zintegrowali się Parafianie, którzy organizowali całość pod opieką pani Magdy Pająk.

Było to wiele osób organizujacych, w tym kilkanaście rodzin.

Byli zgrani, współpracujący i odpowiedzialni od chwili panowania aż do czasu sprzątania.

Konferansjerem był świetny Witek Casetti.

Pytany, jak znosi upał na galowo, w marynarce, żartował, że świetnie, bo to jak we Włoszech w styczniu.

Wielkim wydarzeniem był grill przygotowany głównie przez mężczyzn.

W upale spisywali się koncertowo.

Poszło blisko 450 porcji.

Był upał i powodzeniem cieszyły się głównie napoje i słodkości.

Ciasta mieliśmy dzięki uprzejmości Parafianek.

Wielką atrakcją były soki, lemoniada rozmnażane w cudowny sposób przez nasze Parafianki.

Dodatkowe słodycze otrzymaliśmy jako prezent od Wedla (LOTTE Wedel).

Wystąpiły: schola dziecięca, harcerze (295 WDHiZ), schola młodzieżowa, TASK, księża, „Gocławska Ferajna” pod wodza Pana Jerzego,

Był „Jeden z dwunastu” – teleturniej i tańce integracyjne (OAZA)

Dużo radości sprawił mi teleturniej „Jakaż to melodia?”

Ks. Karol zajmował się grami planszowymi.

Były dmuchańce i piłki sferyczne dla dzieci, zabawa fantowa, malowanie twarzy, bransoletki z koralików, stoisko do nauki resuscytacji itp....

Bańki mydlane szły tak mocno, że w tym miejscu wypaliła się trawa od ilości mydła.

Myślę, że przewinęło się na pikniku około 1000 osób.

Piknik miał cel nie dochodowy, ale zostanie z niego po ostatecznych odliczeniach około 5000 złotych.

Przeznaczyliśmy je na renowację ławek ogrodowych przed kościołem i w ogrodzie.

Pan Anuszewski i Posadowski wymienili ponad 20 żerdzi i pomalowali ubytki farby na drewnie i podstawach ławek.

Ponieważ zostało sporo pieniędzy, przeznaczamy je na konserwacje części okien na plebanii.

Od zachodniej strony w tamtym roku naprawione zostały okna na pierwszym piętrze.

Teraz trwają prace przy oknach na parterze.

Ze względu na temperatury, tylko w godzinach rannych.

Nowe Święto.

To dziś.

Święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana.

Stanowi ono zachętę do kontemplacji Świętości kapłaństwa.

Dla księży jest to zaproszenie, aby wpatrywać się w Jezusa Chrystusa Najwyższego Kapłana.

Jedynego, Wiekuistego Kapłana, Arcykapłana.

Zaproszenie, aby odkryć piękno i misterium kapłaństwa.

Święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana dla świeckich to prośba.

Aby dawali księżom duchowe wsparcie.

Aby ich uratowali w swoim sercu i modlitwie.

W czasach niechęci do kleru.

W czasach sceptycyzmu do więzi łączących Kościół.

Bo więzi miedzy łączące duchownych i świeckich mają nie tylko charakter administracyjny, strukturalny, hierarchiczny.

Więzi łączące Kościół mają charakter duchowy.

Nie są wymysłem ludzi.

Lecz pochodzą z ustanowienia Boga Ojca.

Zostały nam dane dla ratunku, wsparcia, wychowania.

Są przejawem Miłosierdzia.

Już chrzest przynosi wszystkim pierwsze upodobnienie do Chrystusa. Upodobnienie do Chrystusa Kapłana.

Jest bazą powszechnego kapłaństwa.

Aby składać na ofiarę Bogu swoje życie.

Więzi, które łączą ochrzczonych mają znaczenie sakramentalne.

„Bracia i siostry w Chrystusie” to nie retoryka, ale fakt.

Z woli Ojca, z ustanowienia Jezusa, mocą Ducha.

Wszyscy ochrzczeni mamy udział w dziele kapłańskim, pasterskim i królewskim.

W potrójnej misji Chrystusa.

Kapłaństwo sakramentalne czyli służebne jest udziałem w tej misji Chrystusa na mocy oddzielnego sakramentu.

Jest Miłością Boga wobec synów marnotrawnych.

Mam przybliżać ludzi do tej miłości.

Gestem, słowem, uśmiechem, zachowaniem.

Mam odnosić się do ludzi jak Jezus.

Mam kochać bardziej aniżeli Ci.

W tym celu potrzebuję łączyć się z Chrystusem Kapłanem głębiej.

Aby uobecniać Chrystusa, który działa.

Mam prze Niego i z Nim składać ofiary.

W części sakramentów nie można mnie zastąpić.

Mam łaskę, która nie ode mnie pochodzi.

Łaskę.

Mam dodatkową władzę, która nie ode mnie pochodzi

Władzę kluczy, związywania i rozwiazywania relacji i pęt...

Jezu, Najwyższy i Wieczny Kapłanie, uczyń mnie swoim narzędziem.